Waarom mijn partner en ik trotse feministen zijn
Ik was geen feministe toen mijn man en ik elkaar ontmoetten. Of ik dacht dat ik dat tenminste niet was, omdat ik 16 was en ernstig misleid over de feitelijke definitie van feminisme. Ik dacht omdat ik het leuk vond om jurken en taarttaarten te dragen en op een dag een traditioneel gezin wilde hebben dat ik anti-feministe was (Zooey Deschanel, waar was je tijdens mijn tienerjaren?). Mijn aanstaande toekomstige echtgenoot zou zich waarschijnlijk ook geen feministe hebben genoemd. Hij was te druk bezig met nadenken over wat het ook is voor tienerjongens om bezorgd te zijn over de fijne kneepjes van genderongelijkheid. Op een bepaald moment langs de lijn zijn we echter allebei opgegroeid. Ik ontdekte al vrij vroeg in mijn volwassen leven dat ik inderdaad een feministe was.
Natuurlijk geloofde ik in gendergelijkheid. Natuurlijk vond ik dat vrouwen hetzelfde tarief moesten krijgen voor exact dezelfde baan als een man. Natuurlijk moeten vrouwen dezelfde keuzes hebben als mannen, dezelfde kansen, hetzelfde respect.
Mijn misvattingen waren geworteld in dit idee dat feminisme gereserveerd was voor extremisten. Toen ik opgroeide, kwam de term feminisme in mijn gedachten neer op het haten van mannen en het haten van elke hint van traditionele gendernormen. Het was allemaal bra-brandende en verkeerd begrepen woede en het duwen van vrouwen naar high-powered carrières, of ze dat leven wilden of niet. Ik begreep niet dat het feminisme mijn levensstijl ondersteunde, dat ik de huisvrouwendroom uit de jaren vijftig kon leven en mezelf nog steeds een feministe noem als dat mijn voorrecht was.
Ik hou van mijn leven en ben blij met de keuze die ik heb gemaakt om met mijn kinderen thuis te blijven terwijl ze jong zijn. Het laat me voldaan aan het einde van de dag voelen. Maar je hoeft niet te ver weg te gaan om te zeggen dat misschien niet elke vrouw droomt van thuisblijven met baby's. Misschien dromen sommige vrouwen helemaal niet eens over baby's (snik!). En dat is prima. Ik wil dat elke man en vrouw een leven leiden dat hen aan het eind van de dag voldaan laat voelen, ongeacht welke keuzes wel of niet worden opgenomen. En als ouder wil ik zeker streven naar dat soort vrijheid voor mijn kinderen.
Gelukkig is mijn man het ermee eens en begrijpt wat feminisme is en wat het niet is.
Het gaat niet om het haten van mannen. Het gaat er niet om de behoeften van vrouwen boven mannen te stellen. Het gaat om het egaliseren van het speelveld, omdat de menselijke ervaring niet past in de vorm van een koekjesvorm die onze samenleving ooit heeft gedicteerd. Als individuen verdienen vrouwen en mannen de kans om onze unieke dromen waar te maken.
Mijn man en ik eisen beiden het woord feministe, voor onszelf en voor onze kinderen. We willen dat ze opgroeien in een wereld waarin ze gelijk en eerlijk worden behandeld. We willen dat ze al hun passies verkennen zonder bang te hoeven zijn dat ze niet passen in een aantal verouderde gendernormen. We willen dat ze weten dat ze hun zinnen kunnen zetten op elke carrière en we zullen hen helpen zo goed mogelijk te presteren. Als mijn dochter een ingenieur wil worden, kan ze dat verdomd goed. Als ze thuis wil blijven en kinderen wil opvoeden, kan ze dat ook. Als een zoon een brandweerman wil worden en de ander een danser wil worden, zullen ze een gelijk aandeel hebben in onze liefde en respect.
Als ouders hebben we een enorme invloed op hoe onze kinderen zichzelf, de wereld en hun potentieel zien. We willen feministische waarden bij onze kinderen inbrengen, zodat ze weten dat hun potentieel grenzeloos is en dat hun waarde bij de geboorte niet vooraf is bepaald. We willen dat ze anderen en zichzelf respecteren op een manier die de patriarchale samenleving niet heeft. We willen feministen verhogen, dus moeten we eerst feministen zijn.