Of zij hun aankomst al dan niet aankondigden Was de grote vraag? Maar het was een kerstmirakel!
Het was kerstavond. We waren gelukkig en iedereen was in een feeststemming. De hele familie was samen thuis en we waren van plan het kerstdiner te houden. Meestal gaan we op vakantie. Omdat we halverwege februari onze tweeling verwachtten, waren we thuis en hoopten we een nieuw jaar te verwelkomen dat onze bundels van vreugde in deze wereld zal brengen. Maar we stonden voor een verrassing. Het lijkt erop dat onze baby's in een mum van tijd waren om te wachten. Het begon met middernachtkrampen waarvan ik aannam dat het een probleem was met de spijsvertering. Maar naarmate ze sterker en sterker werden; we snelden naar het ziekenhuis. En we kregen te horen dat ze een keizersnede moesten nemen. Ik was geschokt door pijn en de informatie was te veel voor mij om te verwerken. Ik zei nog steeds in mijn hart
..." niet nu. Kunnen jullie niet nog minstens een maand wachten? Wees alsjeblieft veilig en gezond in mijn buik. Deze wereld is nog niet klaar voor jou. ”
Maar mijn baby's wilden niets missen. Dus ik kreeg een injectie, medicijnen, anesthesie en wat niet. Mijn geest was verdoofd; niet vanwege pijn maar omdat ik te bang was voor mijn baby's. Hoe zullen ze deze vijandige omgeving overleven?
Toen kwam het moment. Ik zag mijn twee mooie baby meisjes, zo onschuldig, zo lief. Mijn emoties waren overal aanwezig. Maar dit was niet het einde van mijn beproeving; het was het begin. Voordat ik ze zelfs kon vasthouden, moesten ze naar de NICU worden verplaatst en allerlei soorten buizen en maskers werden erop gezet omdat ze een beetje ademhalingsmoeilijkheden hadden. Om hen daar te zien liggen, brak het mijn hart in een miljoen stukjes. Ik wilde dat ze vechten, en ik ook. Ik was zo bang om ze zelfs te knuffelen, ze waren zo klein en kwetsbaar. En toen werd het een ritueel dat twee keer per dag baby's ging bekijken. Om ze rustig te zien slapen. Om te controleren of hun parameters goed werken. Elke dag opstaan om voor hen te bidden. Wanneer er tests werden uitgevoerd, stopte mijn hart en wachtte eindeloos op de resultaten. De dagen leken zoveel langer. Het voelde alsof de tijd tot stilstand was gekomen. Ze wisten niet hoe ze moesten zuigen of slikken, maar ze kauwden op antibiotica en zoutoplossing. Ze zouden vergeten te ademen ... mijn gekke baby's, dus werden ze op cafeïne gezet om ze wakker te houden.
Er is ons verteld dat het niet gemakkelijk is. Je weet dat dingen op elk moment fout kunnen gaan. De monitors, de machines waarop het bloed testte, waren te overweldigend. We kochten onze nieuwjaarstaart en wisten niet hoe we het moesten vieren. Moeten we je komst vieren of was het nog te vroeg om te vieren?
Eindelijk kwam het moment waarop ik je in mijn armen kon houden en je kon voeden. Dat was de eerste keer dat ik me ontspannen voelde na ongeveer een maand van eindeloze ziekenhuisreizen. Mijn baby's hebben gevochten en we hebben ze thuisgebracht. Maar toch, er was zoveel om voor gezorgd te worden. Er zou geen arts of verpleegkundige zijn of monitoren om 24 uur te controleren. Het zou alleen wij zijn. Dus waakzaam zijn was erg belangrijk. We zaten dag en nacht naast hen. We besloten om verschuivingen te doen zoals het ziekenhuispersoneel doet en we hielden ook een platenboek bij waarin we elk klein detail zouden kunnen vastleggen, net zoals verpleegkundigen dat deden. Dit duurde ongeveer nog een maand.
Vandaag is de eerste verjaardag van mijn baby's en ik ben blij en feest. Als ik terugkijk, merk ik dat dit de eerste keer is dat ik in een jaar tijd met vrienden en familie vier. De achtbaanrit is gestabiliseerd. Ze spelen en ik zie ze gewoon gezegend aan.
Disclaimer: de meningen, meningen en standpunten (inclusief inhoud in welke vorm dan ook) die in dit bericht worden uitgedrukt, zijn die van de auteur alleen. De juistheid, volledigheid en geldigheid van verklaringen in dit artikel zijn niet gegarandeerd. Wij aanvaarden geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten, weglatingen of voorstellingen. De verantwoordelijkheid voor intellectuele eigendomsrechten van deze inhoud berust bij de auteur en eventuele aansprakelijkheid met betrekking tot inbreuk op intellectuele-eigendomsrechten blijft bij hem / haar.