Wat leert mijn dochters Positiviteit van het lichaam heeft me getoond over mijn eigen lichaam na de bevalling
Op 1 en 3 jaar oud weten mijn dochters natuurlijk dat hun lichaam geweldig is. Om 3 uur is er niets dat mijn oudere dochter niet leuk vindt aan zichzelf nu. Toen ik haar vroeg wat ze het allerbeste aan zichzelf vond, vertelde ze me: "Ik kan helemaal alleen gaan." Ze registreerde zich niet eens en vroeg me af hoe haar lichaam eruit ziet in plaats van wat haar lichaam doet. En mijn 1-jarige? Nou, ze praat nog niet, maar de puinhoop van slobber die ze achterliet op mijn lange spiegel nadat ze zichzelf vanmorgen talloze kussen gaf, is een vrij duidelijke indicatie van hoe ze zich voelt.
Ik wil dat mijn meisjes van hun lichaam houden op manieren, zelfs als ik moeite heb het te begrijpen, omdat ik nog steeds moeite heb om mijn eigen postpartum-lichaam te accepteren. Begrijp me niet verkeerd, ik hou ervan dat het me twee vrij gemakkelijke zwangerschappen en bevallingen opleverde. Ik vind het geweldig dat het twee van de kostbaarste geschenken bevatte die ik ooit heb gekregen gedurende 40 weken en daarna melk produceerde om ze tijdens hun eerste jaar gezond te houden. Ik vind het geweldig dat het niet alleen leven op deze wereld bracht - twee keer! - maar het ondersteunde die levens. Ik hou ervan dat het iets deed wat geen mens kon doen. Ik hou ervan dat het sterker, dapperder, feller en moediger was dan ik me ooit had voorgesteld.
Maar leren hoe ik van mijn lichaam moet houden zoals het nu is, is moeilijker, vreemder en frustrerender dan ik me had voorgesteld.
Hoezeer ik ook allesomvattende eigenliefde voor mijn meisjes wil, ik ben niet naïef - ik weet dat lichaamspositieve tieners niet zomaar gebeuren. In feite meldde 81 procent van de vierde klassers dat ze bang waren om dik te zijn in een studie uitgevoerd door de Journal of the American Diabetic Association. Een polariserende studie zoals deze is een herinnering. Lichaamspositief denken is iets dat wordt onderwezen, en nu is het niet alleen mijn taak om het mijn dochters te leren, het is mijn taak om mezelf opnieuw te onderwijzen . Mijn meiden leren me hoe belangrijk lichaamspositiviteit voor mij is: hun moeder.
Ik wil dat mijn meisjes leren om van hun lichaam te houden, omdat ik dat voor hen heb gemodelleerd. Ik wil dat ze me in de spiegel zien lachen, gelukkig poseren voor foto's en me vol vertrouwen in mijn twee- en één stuk laten glijden. Ik wil niet dat ze de aanwezigheid van schaal in mijn badkamer opmerken, hoe ik spiegels en foto's vermijd, of hoe ik "nee" zeg tegen omstandigheden die een badpak vereisen.
Ik wil dat mijn meisjes zich altijd goed voelen als ze zichzelf in de spiegel zien. Ik wil dat ze altijd houden van hoe snel hun benen hen plaatsen, en hoe geweldig het is om te dansen en rennen zonder remming of bezorgdheid over wat anderen van hen denken. Ik wil dat ze zien wat ik zie: hoe prachtig hun wilde krullen rond hun hartvormige gezichten kijken. Ik wil dat ze begrijpen dat vriendelijk zijn veel belangrijker is dan het voldoen aan een bepaalde standaard van schoonheid.
Twee jaar en twee kinderen later ziet mijn lichaam er behoorlijk anders uit. Het leren van zelfliefde zal net zo'n les voor hen zijn als voor mij. Ik wil voorbij de zachtere taille kijken, de veranderingen in mijn borstvorm en -grootte, en de striae die mijn huid versieren, maar deze nieuwe delen van mijn lichaam kunnen niet gemakkelijk worden genegeerd. Ik weet dat ze hier zijn om te blijven, maar het kost me tijd om me aan te passen aan wat ik zie als ik in de spiegel kijk.
Soms wil ik dit proces versnellen. Ik wil plotseling, op magische wijze en volledig op mijn gemak zijn met de talloze manieren waarop mijn lichaam de afgelopen jaren is veranderd. Ik wil graag dat mijn gloednieuwe lichaam eenvoudig is, zoals de manier waarop mijn 1-jarige haar reflectie in kussen ondergaat, of hoe mijn 3-jarige trots het beste ding verkondigt dat ze leuk vindt aan zichzelf. Ik wou dat ik gewoon een schakelaar kon omdraaien en alles leuk vond aan mijn nieuwe vorm. Ik wil zelfverzekerd pronken in een zwempak, niet beïnvloed door striae en mijn zachte huid. Maar hier is de eerlijke waarheid: ik weet dat liefhebben van mijn lichaam zoals het is belangrijk is, ik ben er gewoon nog niet.
Mijn worsteling om van mijn nieuwe vorm te houden is voor mij misschien een motivatie geworden, een brandstof voor het onderwijzen van mijn dochters dat alle lichamen mooi zijn. Het idee dat er geen ideale look of vorm is, was niet iets dat ik opgroeide en ik wil niet dat ze ooit worstelen met zelfacceptatie zoals ik dat heb gedaan. Misschien, terwijl ik hen leer de fantastische lichamen te koesteren die ze hebben gekregen, zal ik comfortabeler in de mijne groeien.