Precair of beschermend ouderschap - Welke denk je dat juist is?
"Hoe durf je op foto's van mijn dochter te klikken!" Mijn man schreeuwde meedogenloos naar onze nieuw aangestelde meid. Ze was een paar dagen geleden toegetreden als tijdelijke vervanger voor mijn vaste meid.
Ik vond haar gedrag sinds dag één raar, maar op de een of andere manier haalde ik mijn twijfels af als overdenkend. Ze was stipt op het werk en leek in orde. Ik vond haar werk niet zo leuk, maar we zijn allemaal gewend aan onze vaste dienstmeisjes en wanneer er iemand nieuw komt, heeft het tijd nodig voor beide partijen om aan elkaar te wennen.
Ze prees altijd mijn twee jaar oude peuter en sprak haar elke dag langzaam toe. Mijn enthousiaste en spraakzame jochie is heel enthousiast over de verblijfplaats van mensen en hun leven. Ze voert een gesprek over elk mogelijk onderwerp en voorwerp dat ze kan vinden en de meid was geen uitzondering op dit regime van mijn dochter.
Over het algemeen raken we allemaal verrast en verrast door het IQ, EQ en SQ van deze generatie kinderen. Kinderen zijn tegenwoordig zo attent, alert en reclamerend dat het voor hen moeilijk is om elke vorm van alarm te missen. Hun zesde zintuig is op een of andere manier erg actief en daarom vind ik dat we hun instincten meer moeten vertrouwen dan de onze.
Die dag na het beëindigen van haar werk, liep de meid de keuken uit om weg te gaan en ik stond in de keuken te wachten om de deur dicht achter haar te horen. Mijn man was in de slaapkamer iets aan het lezen en mijn kind was tv aan het kijken in de salon. Na een tijdje toen ik de deur niet meer hoorde ontgrendelen, ging ik naar buiten om te controleren en de meid was verbaasd om me plotseling te zien. Meteen zei mijn knul: "Tante heeft mijn foto genomen."
Ik was geschokt, boos en bang tegelijk. Duizend gedachten gingen door mijn hoofd over wat ze met de foto kon doen. Het wordt vaak waargenomen dat onze geest altijd het ergste gevolg van elke actie laat zien in plaats van de beste. Ik was hier geen uitzondering op. Temidden van dit alles, niet wetende hoe te reageren, heb ik de meid eenvoudig gezegd om de foto's te verwijderen, omdat we het niet leuk vinden dat ze wordt geklikt door anderen omdat ze ziek wordt. "Wat een slap excuus!" Realiseerde ik me meteen, maar tot die tijd waren de woorden al uitgesproken. Bij beraadslaging voelde ik dat ik dat zei omdat ik haar gevoelens niet wilde kwetsen, omdat ze misschien net uit bewondering op de foto had geklikt. Ze verwijderde de foto snel en liet het huis verbijsterd achter.
Al snel liep mijn man het toneel in. Ik was nog steeds in een shocktoestand en flapte het incident met hem uit. Omdat hij een absoluut bezitterige vader was, rook hij van woede en werd zijn gezicht rood. Ik had het gevoel dat hij zelfs zou klappen als iemand hem toen zou tegenkomen. In zijn vlaag van woede ging hij naar het huis van de buren en schreeuwde naar de meid en vroeg om haar telefoon. Gedwee en zachtaardig, ze overhandigde haar telefoon en legde slecht uit dat ze alleen op de foto had geklikt omdat ze onze dochter schattig vond. Mijn man was echter onpeilbaar. Hij vond de foto's in de map 'Verwijderd' en gaf haar nogmaals een stukje geheugen.
We hadden een groot argument over de manier waarop we allebei met de situatie omgingen. Hij vond dat ik te zacht tegen haar was en wat ze deed was een enorme misdaad. Terwijl ik vond dat hij te hard was, omdat we haar bedoelingen echt niet kenden. De volgende paar dagen was ik veel aan het herdenken en veel vragen kwamen naar boven. Wat als ze geen negatieve bedoelingen had? Wat als ze gewoon dol was op mijn kind en daarom een foto nam? Of wat als ze duistere bedoelingen had? Wat als ze de foto's verkeerd heeft gebruikt? Ik kende haar immers helemaal niet! Ik was totaal geïrriteerd door al deze gedachten. Daarom concludeerde ik eindelijk dat nadat alles gezegd en gedaan is, "het beter is om veilig te zijn dan sorry!"
Het is duidelijk dat de meid na die dag niet opdook; en het zoeken naar een nieuwe was pijnlijk, maar ik was tevreden over de veiligheid van mijn kind. Ik besefte echter ook dat als het gaat om liefhebben, zorgen en beschermen van je kind, geen enkele ouder gelijk of ongelijk heeft omdat hij / zij alleen zijn / haar kind veilig wil laten zijn. Toch zou ik echt andere dimensies van dit scenario en de waarschijnlijke reacties willen weten. Hoe zou je de situatie hebben aangepakt, was je in mijn plaats geweest? Ik zou heel graag van jullie horen. ☺️
Disclaimer: de meningen, meningen en standpunten (inclusief inhoud in welke vorm dan ook) die in dit bericht worden uitgedrukt, zijn die van de auteur alleen. De juistheid, volledigheid en geldigheid van verklaringen in dit artikel zijn niet gegarandeerd. Wij aanvaarden geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten, weglatingen of voorstellingen. De verantwoordelijkheid voor intellectuele eigendomsrechten van deze inhoud berust bij de auteur en eventuele aansprakelijkheid met betrekking tot inbreuk op intellectuele-eigendomsrechten blijft bij hem / haar.