Ik heb 'rustende bitchface', misschien is het moederschap ...
Ik weet al een tijdje dat ik een rustende bitchface heb. Het is in de loop der jaren geperfectioneerd, maar wat me echt over de rand duwde, was het moederschap.
Op een gegeven moment jongleren met drie kinderen in een supermarkt, nadat ik een nacht had gehad waar de peuter niet veel geslapen had, blies de wind in een bepaalde richting en bleef de uitdrukking hangen.
Ik loop nu permanent met een gezicht "niet rotzooi met me", zelfs als ik in een volkomen aangename stemming ben.
Het is moeilijk om de look te beschrijven. Ik loop niet noodzakelijkerwijs rond met een frons of samengeknepen lippen, maar iets over mijn houding en de vastberadenheid in mijn ogen betekent dat mensen erover nadenken om mij te benaderen.
Het was anders toen ik jonger was en in de twintig. Ik was toen meer aanspreekbaar. Jaren van slapeloze nachten hadden nog niet hun tol geëist.
Rond die tijd zou ik mensen op straat laten stoppen, soms om een ​​praatje te maken, soms om de tijd of een routebeschrijving naar ergens te vragen (denk aan die pre-smartphonedagen?) En een paar keer iets zeggen in de trant van dat ik zou moeten lachen meer.
Eens schreef een man op een stuk papier 'glimlach, het is niet zo erg' en gaf het aan mij. Ik nam hun opmerkingen met een blik van verwarring, misschien zelfs met een verontschuldiging.
Naderhand probeerde ik mijn gezicht te componeren in een uitdrukking die zei: "Ik ben zo blij dat ik in een wei zou rennen!" Ik draaide mijn ooghoeken om en probeerde Tyra Banks "smize" te kanaliseren - lachende ogen ( er is zelfs een stap voor stap handleiding over hoe het moet) en mijn wenkbrauwen ontplooid.
Het werkte niet echt.
De spieren in mijn gezicht raakten te uitgeput door te proberen een valse, gelukkige uitdrukking te behouden.
Naarmate ik meer zelfvertrouwen kreeg in mijn huid begon ik te beseffen dat mijn gezicht mijn gezicht was en ik waardeerde niet dat vreemden, die bijna altijd mannen waren, naar me toe kwamen en me vertelden welke uitdrukking ik zou moeten dragen.
Ik voelde me defensief en dat heeft misschien nog meer bijgedragen aan mijn bitchface. Maar ik begon me ook af te vragen waarom sommige mensen een rustende bitchface hebben en anderen, hopeloze optimisten die ze misschien wel zijn, niet doen.
Zou angst hier iets mee te maken kunnen hebben?
Onlangs twitterde iemand hierover - veel mensen leken het hiermee eens te zijn, omdat de tweet viraal ging.
We lijken misschien afstandelijk of lijken ronduit gemeen, terwijl we eigenlijk gewoon angstig en een beetje bang zijn. Ik denk dat dit misschien mijn probleem is.
Ik probeer vaak mijn eigen sociale angst te verbergen en het kan overkomen omdat ik niet wil communiceren of met iemand wil praten. Als het echt is, zou ik meestal graag een vriendelijke hallo houden.
Kinderen maken dit moeilijker. Wanneer een peuter ineenstort in een openbare ruimte, lijkt iedereen het te zien en draait zich om. Het is moeilijk om je niet op zo'n moment geoordeeld te voelen.
Ik zal dit echter wel zeggen, na drie kinderen word je een beetje gehard door openbare meltdowns. Gisteren had mijn peuter een geschreeuw over mij dat ik hem geen PJ Mask-speeltje had gekocht en ik negeerde hem terwijl ik door de gangpaden bleef bladeren.
Iedereen kon alles zien wat ze wilden, mijn bitchface was gemaakt voor dergelijke gelegenheden.
Maar uiteindelijk denk ik dat het hier op neer komt: we zijn allemaal druk bezig en proberen onze eigen dingen bij elkaar te houden.
Ons gezicht kan van nature in een uitdrukking vallen die aangeeft dat we niet vriendelijk zijn, maar in de meeste gevallen kan dit niet verder van de waarheid zijn. De meesten van ons worden gesteund door een warme glimlach en een echte chat.
Dus misschien moeten we stoppen met mensen te beoordelen op hoe hun gezicht zich op een bepaald moment verwringt en hen het voordeel van de twijfel geeft.
We zouden kunnen pendelen, of een slechte nacht hebben, of interne angst verbergen, maar uiteindelijk willen de meesten van ons gewoon geliefd zijn bij andere mensen.
Dus laten we onze bitchfaces met trots dragen en als je er zelf niet één draagt, probeer dan langs de verharde buitenkant te kijken van degenen onder ons die dat wel doen.
En als je denkt dat ik meer moet lachen, dan heb ik een speciaal gezicht speciaal voor jou.