Voorkomen dat kinderen bijten, schoppen en slaan
Als je lieve engel voor je ogen is veranderd in een mini-Mike Tyson, troost je dan met het feit dat dit bij de ouderschapscursus hoort. Ongewenst gedrag zoals bijten, schoppen en slaan is gebruikelijk bij jonge kinderen van beide geslachten. Maar hoewel het 'normaal' is, is het toch onaanvaardbaar. Gelukkig zijn er stappen die u kunt nemen om agressief gedrag te voorkomen en om te leiden, zodat niemand thuis of op school voor de telling wordt neergeslagen.
Waarom vertoont mijn kleuter agressief gedrag?
Veel peuters ontgroeien het bijten tegen de tijd dat ze naar de kleuterschool gaan, maar sommige 3- en 4-jarigen blijven af ​​en toe bijten. De Early Childhood and Parenting Collaborative (ECAP) meldt dat kleuters over het algemeen om de volgende redenen bijten:
- Controle uitoefenen over een situatie.
- Voor aandacht.
- Als een zelfverdedigingsstrategie.
- Uit extreme frustratie en woede.
Volgens de ECAP kan frequent bijten op deze leeftijd wijzen op ernstigere problemen zoals gedragsproblemen of een sensorische verwerkingsstoornis. Als u een van beide vermoedt, is het het beste om uw kinderarts te raadplegen.
Slaan, schoppen en andere vormen van fysiek agressief gedrag (zoals een jongere broer of zus naar de vloer duwen) kan ook voortkomen uit communicatietekorten. Laten we bijvoorbeeld doen alsof een 3-jarige niet wil dat haar kleine broertje haar koekje aanraakt, maar ze kan de woorden niet snel genoeg vormen en zijn hand komt steeds dichterbij. Uit angst dat hij de traktatie wegpakt, slaat ze hem.
Kleuters zijn kleine mensen met grote emoties. Soms kunnen ze moeite hebben met het omgaan met ongemakkelijke gevoelens zoals moe, hongerig of angstig zijn, zoals aangegeven door het Vanderbilt University's Centre on the Social and Emotionional Foundations for Early Learning (CSEFEL). In plaats van een volwassene te vertellen hoe ze zich voelen, kunnen kinderen hun toevlucht nemen tot fysiek uithalen als een manier om zichzelf te uiten.
Hoe agressief gedrag te voorkomen en door te sturen
Preventie is je eerste doel. Het is belangrijk om duidelijke grenzen te stellen en deze consequent af te dwingen. Dit helpt je kleuter om zelfbeheersing te ontwikkelen. Hoe meer kinderen zichzelf kunnen reguleren, hoe minder waarschijnlijk ze agressief uithalen.
U zult ook gepast en niet-passend gedrag willen bespreken. Deze gesprekken moeten plaatsvinden wanneer uw kind gelukkig, kalm en ontvankelijk is om te luisteren naar wat u te zeggen heeft. Als je direct na een incident een lezing geeft, zul je waarschijnlijk merken dat je woorden op dove oren vallen. Boeken lezen over bijten is een ander slim idee, omdat het een gelegenheid biedt om te praten over wat de personages kunnen voelen. De CSEFEL suggereert "Teeth Are Not for Biting" van Elizabeth Verdick en "No Biting" van Karen Katz.
Het kan ook nuttig zijn om regelmatig lichamelijk aanhankelijk te zijn voor uw kind. Anders kan uw kleuter zich afgewezen voelen en boos worden en klaarstaan ​​om uit te halen.
"Hoe meer kinderen in staat zijn om zichzelf te reguleren, hoe minder waarschijnlijk ze zijn om uit te halen."
Sommige ouders reageren op gebeten worden of geraakt worden door te bijten of hun peuter terug te slaan. Het idee hierachter is dat het het kind laat zien dat gebeten of geraakt worden pijn doet, waardoor het gedrag wordt afgeschrikt. Volgens ECAP is dit echter de verkeerde benadering, omdat het de boodschap overbrengt dat geweld acceptabel is. Bovendien wordt overreageren op het incident en haasten om het kind te straffen niet aanbevolen. Ondanks uw beste inspanningen om agressie te voorkomen, blijven sommige kinderen bijten, schoppen of slaan. Het is belangrijk om vooruit te plannen hoe u deze incidenten aanpakt.
Probeer in plaats daarvan de volgende zachte reacties:
- Scheiden: Het eerste wat je moet doen, is de agressor en het slachtoffer scheiden. Focus erop dat het slachtoffer in orde is.
- Blijf kalm: de CSEFEL zegt dat ouders kalm maar krachtig moeten zeggen: "Niet bijten. Bijten doet pijn." Schelden, schreeuwen of toevlucht nemen tot fysieke straf is geen effectieve manier om het probleem te verminderen of te elimineren. Het is effectiever om zich te verontschuldigen voor het gekwetste kind, dat verantwoordelijkheid en empathie modelleert.
- Luister: vaak belandt de agressor in tranen na een incident van geweld. Hoewel je misschien geneigd bent om je kind te vertellen om te kalmeren, kan luisteren en hem of haar de tijd geven om te huilen en frustraties te luchten je kleuter helpen om dingen zelf uit te werken, volgens Hand in Hand.
- Rollenspel: Nadat uw kind is gekalmeerd, moet u het incident en rollenspel bespreken. Het is belangrijk om gepaste reacties op frustratie te oefenen, zoals weglopen, een volwassene vertellen of zeggen: "Stop".
Wees geduldig. Verandering gebeurt niet van de ene dag op de andere en het kan tijd kosten voor kleuters om vaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn om hun ongemakkelijke gevoelens te beheersen. Blijf ondersteunend en blijf op koers.