Hoe Minimalisme me heeft toegestaan ​​een betere moeder te zijn
Op een avond ruimde ik een bureaulade op terwijl ik luisterde naar een TEDx-talk van Joshua Fields Millburn en Ryan Nicodemus over minimalisme. Die gedachte om een ​​beter leven te leiden, een rijker leven, met minder spullen resoneerde me. Ik had het gevoel dat ik mijn tijd verspilde en mijn relaties beschadigde, omdat ik zo druk bezig was met dingen obsederen. Ik was een constante organisator en ik voelde me alsof ik altijd aan het schoonmaken was. Hoewel ik een totale cheapskate was, wilde ik toch altijd iets belangrijks.
Dus gooide ik de vele pennen die ik nooit gebruikte, de stukjes en beetjes oude vlakgom, de onderdelen die horen bij ik-weet-niet-wat-is, oude rekenmachines, oude visitekaartjes - dingen die ik ooit keer op keer had georganiseerd. Gedurende de rest van de week ruimde ik mijn keuken, mijn badkamers en mijn slaapkamerkast op. Ik liet dingen los die ik jarenlang met me had meegesleept en die ik nog nooit heb gebruikt. Ik voelde me lichter, vrijer en het minimalisme nam wortel in mijn leven.
De grootste aantrekkingskracht van het minimalisme was niet simpelweg minder spullen hebben. Het leefde een meer opzettelijk leven . Ik wilde van mijn eigen risico af, zodat ik me meer kon concentreren op wat ik het meest waardeerde: mijn familie. Ik was constant bezig met schoonmaken en organiseren, en het was drainerig. Er leek nooit voldoende ruimte te zijn voor al onze spullen. Toen we groeiden van een pasgetrouwd stel naar een gezin van drie, toen vier, toen vijf, vermenigvuldigden onze bezittingen zich onbeheerst.
Toen ik begon te ontdoen van alle overbodige dingen in mijn leven, werd ik overweldigd door het emotionele gewicht dat van mijn schouders werd gehaald. Mijn leven begon echt voller te voelen omdat ik minder materiële bezittingen had. Ik merkte dat ik niet zo gestrest was. Ik hoefde me niet zo vaak te organiseren. Ik was in staat om snel schoon te maken, omdat er geen bergen rommel waren om als eerste weg te spoelen. Ik voelde me lichter, gelukkiger.
Ik voelde me ook een veel betere moeder. Ik voelde me niet beter omdat ik mijn kinderen niet verwende of omdat mijn huis schoner was. Ik voelde me beter omdat ik meer tijd had om met mijn kinderen door te brengen, en die tijd was onbevangen door het aanhoudende gevoel dat ik zou moeten opruimen. Ik was in staat om volledig aanwezig te zijn bij hen omdat er geen rommel was die mentale en fysieke ruimte innam. Er was niets in een rommellade gestopt om op een later tijdstip te worden afgehandeld, niets dat in mijn achterhoofd knaagde.
Toen ik aan mijn minimalistische reis begon, concentreerde ik me uitsluitend op mijn eigen bezittingen, maar met het verstrijken van de tijd besloot ik om in de levens van mijn kinderen te komen en ook op hun spullen te letten. Ik merkte dat ze overweldigd werden en zich vervelen met al hun speelgoed. Er was te veel te doen en niet genoeg om hen echt te inspireren. Ik begon klein, met de nicknacks en kapotte onderdelen van speelgoed dat ze nooit gebruikten. Ik voelde een vreemde schuld over het wegwerken van hun spullen, maar al snel merkte ik dat het gebrek aan rommel in hun leven hetzelfde effect had als in mijn leven: ze leken gelukkiger, meer tevreden met minder.
Toen ik me realiseerde wat een obscene hoeveelheid dingen ze hadden, begon ik doelgericht hun speelgoed te doorzoeken. Ik zorgde ervoor dat het speelgoed dat ze hadden degene was die het fantasierijke spel stimuleerden. Ik zorgde ervoor dat het speelgoed was dat echt werd gebruikt. Er waren nieuwe verjaardagsgeschenken uit het verleden die een keer waren gespeeld, misschien, dan opzij gegooid. Er waren babyspeelgoed dat ze nooit hadden gebruikt en dat ik aan het sparen was voor de volgende baby om niet te gebruiken. Niet meer.
Het schuldgevoel dat ik aanvankelijk had gevoeld bij het weggooien van hun spullen, werd vervangen door een gevoel van opluchting toen de tijd verstreek. Mijn oudste begon uiteindelijk te vragen of ik dingen wilde verwijderen die ze nooit hadden gebruikt. Hoe minder speelgoed ze hun kamers vol hadden, hoe meer ruimte ze speelden. Ik merkte dat ze vaker samen speelden, meer tijd buiten doorbrachten, en hun fantasierijke spel bloeide. Toen Kerstmis rond dat jaar kwam, vroeg het briefje van mijn zoon aan de kerstman om een bevroren pop voor zijn zuster en zei: "Ik heb niets nodig."
We hadden niets nodig. In werkelijkheid hebben we dat nooit echt gehad.
Minimalisme heeft ons geholpen onze behoeften te scheiden van onze behoeften en als gezin een tevredenheid te vinden. Minimalisme in ons huis is nog steeds een voortdurend bezig werk, maar het helpt mij te baseren op de beslissingen die ik voor mijn gezin neem. Het maakt me bewust van waar ik waarde in mijn leven plaats, en spoort mij aan om altijd verstandig te kiezen. De tijd die we samen doorbrengen, de herinneringen die we maken, dit zijn de belangrijke dingen om je aan vast te klampen.