Eerlijk gezegd is het moederschap isolerend
Het moederschap is levensveranderend en magisch. Het laat je een nieuw soort liefde zien, waarvan je niet wist dat het ooit bestond, want de enige manier om erover te weten is het te leven. Het moederschap kan ook isolerend zijn. Omdat het een nieuw wezen in je leven brengt, stuwt het je ook een nieuwe levensperiode in, die, vergelijkbaar met deze nieuwe liefde, veel aanpassing vergt.
Er is geen "normaal" om ouder te zijn. Wat op een dag werkt, zal ongetwijfeld niet het volgende zijn. Er zijn slapeloze nachten zonder rijm of reden waarom uw baby plotseling één week in de nacht kan slapen, maar niet de volgende. Er zijn dagen dat het verlaten van het huis voelt alsof je de grootste berg hebt beklommen, en toch heb je het op de een of andere manier nauwelijks dichterbij de top gemaakt. Ik heb nog nooit een berg beklommen, maar ik kan me voorstellen dat het gevoel iets zo groots en zo lang te veroveren vergelijkbaar is met hoe ik me 's ochtends voelde toen ik mijn twee kinderen kleedde, voedde, luiers verwisselde en het huis uit deed 9.00 uur Als u een ouder bent van een gloednieuwe baby, worden telefoontjes afgedwongen en wordt reageren op sms-berichten in minder dan 24 uur moeilijker. Toen ik een moeder voor het eerst werd, was het bijhouden van vriendschappen niet de prioriteit die het ooit was. Maar slapen was. Een moment alleen in de badkamer was. Douchen eenmaal per week was. In die begintijd ging het allemaal om overleven.
Plannen maken leek meer een gedoe dan iets anders. Er waren altijd dutjes en maaltijden om rekening mee te houden, schema's om mee te werken, luierwissels en tussendoortjes om tijd voor te maken.
Bij mijn eerste kind voelde ik de isolatie niet. Tijdens de eerste paar maanden van haar leven vierden we vakanties, werden we weer zwanger, verloren we een baby, werden we voor de derde keer zwanger, verloren we banen, kregen we nieuwe en verhuisden we. Tegen de tijd dat mijn zoon arriveerde, hadden we 14 maanden oud, woonden we in een nieuwe stad en waren we zo moe. Hoewel ik tijd online zou doorbrengen, lezen en voelen alsof ik met mensen omging, voelde ik me eenzamer dan ik ooit had. Mijn leven was een routine geworden, een die ik aan het doen was zonder veel na te denken. En die routine omvatte niet noodzakelijk andere mensen. Iedereen die ik kende voordat ik kinderen kreeg, waren vrienden die op korte termijn niet van plan waren om kinderen te krijgen. Toen ik andere vrouwen met kinderen ontmoette, waren ze meestal ouder dan ik en hadden ze kinderen die ouder waren dan de mijne. Plannen maken leek meer een gedoe dan iets anders. Er waren altijd dutjes en maaltijden om rekening mee te houden, schema's om mee te werken, luierwissels en tussendoortjes om tijd voor te maken. Dag na dag waren de enige mensen met wie ik sprak mijn kinderen - mijn hele kleine kinderen die nauwelijks konden praten - en dat was niet genoeg om me minder eenzaam te voelen.
Hoe vertel je je vrienden die zo graag ouders willen zijn, dat het ouderschap voor veel van de tijd zuigt?
Op een gegeven moment begon ik me zelfs af te vragen waarom iemand in de eerste plaats kinderen zou willen hebben, als het betekende dat ze waren afgesneden van anderen. Wie zou er altijd half opgegeten sandwiches met spuug eten, of uitkijken naar de boodschappen van een keer per week? Wie zou dit leven kiezen? Ik wist dat dit niet het verhaal was voor iedereen, maar het was de mijne en ik was radeloos over het vooruitzicht dat de volgende 18 jaar zo eenzaam zouden zijn als ze waren. Ik was bang om eerlijk te zijn tegenover mensen om me heen, omdat ik me voelde alsof ik zwak was omdat ik de moeilijkheden van het moederschap aan mij kon overlaten.
Ik dacht dat ik niet alleen was in mijn denken, maar het zorgde er nog altijd voor dat ik pauzeerde en een ander antwoord gaf wanneer mensen vroegen hoe ik het leuk vond om een ​​moeder te zijn. Hoe vertel je je vrienden die zo graag ouders willen zijn, dat het ouderschap voor veel van de tijd zuigt? Hoe vertel je hen dat de meeste dagen uit dezelfde dingen bestaan: kak, letterlijk gemorste melk, huilen - oh, zo veel huilen - speelgoed, en je zorgen maken over de behoeften van iemand anders? Ik kon ze niet vertellen hoe het dagprogramma van mijn dochter zo militant was dat we eigenlijk gevangenen in ons eigen huis waren. Dus ik vertelde halve waarheden, zei dat ik het geweldig vond, dat ik geluk had, dat het een droom was. Omdat al deze dingen waar waren - het was gewoon niet de hele waarheid.
Op de een of andere manier ontmoette ik drie andere vrouwen die de precieze dingen in het moederschap meemaakten die ik was. En toen ik ze ontmoette, geloof ik niet dat ik me ooit zo herleefd voelde als ik, ze bevestigden mijn angsten en mijn gevoelens. Het was alsof ik voor het eerst in 17 maanden heel gemakkelijk kon ademen. Het gebeurde niet alleen met mij, het gebeurde ook met ons allemaal. Jokend, met onze vingers gekruist dat het een beetje makkelijker werd, dat de dingen binnenkort wat lichter zouden worden. Deze vrouwen hielden me tegen en ondersteunden me. Samen gaven we elkaar de ruimte om te klagen, te zeuren, om gewoon weer onszelf te zijn. We hoefden niet te doen alsof we het perfecte ding of zelfs het juiste deden. We moesten gewoon opdagen en genieten van elkaars liefde.
Een keer (en echt, vaak) riep ik met mijn moeder aan de telefoon terwijl ik sprak over hoe ik voelde dat dingen nooit zouden veranderen. Ik vroeg haar hoe ze ons opgevoed en haar zelfgevoel had behouden. Ik vroeg haar hoe haar moeder het deed, hoe vrouwen voor ons het deden. Ze herinnerde me eraan dat vrouwen vaak omringd waren door familie en extra handen om te helpen. Ze herinnerde me eraan dat het nooit de bedoeling is dat we er alleen voor staan. Moederschap gaat niet om alles doen of alles hebben, en het gaat zeker niet om alleen staan. Sinds dat gesprek heb ik het moederschap anders gezien. Het is niet meer een eenzame plek voor mij. In plaats daarvan is het een gedeelde plaats. Eén die voor ons allemaal het moederschap ervaart: het goede, het slechte, het tussendoortje. Ik heb geleerd dat het onmogelijk is om kinderen alleen op te voeden, en dat het onmogelijk is om elke dag op je best te verschijnen. Ik heb het gevoel dat we als ouders nooit waren bedoeld om de vreugde en het verdriet alleen te dragen. Het is een mooie gedeelde ervaring. Gelukkig heb ik me dat niet alleen gerealiseerd, maar ik heb het ook leren uitleven door eerlijk en open te zijn over hoe ouderschap voor mij is geweest. Ik heb mensen gevonden die me begrijpen en ondersteunen en dat heeft het verschil gemaakt.