Pleegzorger deelt een welgemeende post over 'gehecht raken' aan kinderen
"Het kostte zijn tandenborstel om me ongedaan te maken."
"Het kostte zijn tandenborstel om me ongedaan te maken", schreef pleegzorger Rachel Hillestad. "Ik zit hier op een parkeerplaats en snik mijn lef uit".
Op de Love What Matters Facebook-pagina vertelde mevrouw Hillestad haar verhaal over het pleegkind dat tweeënhalve week bij haar bleef, die haar "Mama" noemde.
Ze schreef dat ze het kleintje zag glimlachen, 's nachts doorslapen' in plaats van wakker te worden van angst 'en uren met hem speelde op de schommels die haar eigen kinderen als vanzelfsprekend beschouwen.
"Ik heb hem zo goed mogelijk voorbereid op zijn nieuwe huis", vervolgt Hillestad, "maar nu is het tijd om te dutten en zegt zijn nieuwe moeder dat hij me mist".
Nadenkend over haar rol als pleegmoeder, schrijft Hillestad dat mensen haar vaak vertellen dat ze geen pleegzorger kunnen zijn uit angst om te gehecht te raken aan de kinderen.
"Raad eens wat, " geeft ze toe. "Ik ben net als jij, ik ben gehecht" ".
Toen ze zich de weken herinnerde dat ze voor de kleine jongen zorgde, vervolgt mevrouw Hillestad: "Ik was de enige die hem in slaap kon krijgen of wist precies wat voor soort jam hij lekker vond op zijn toast."
"Ik ben absoluut gehecht geraakt", zegt Hillestad over de kinderen waar ze om geeft. "Ik vraag me af waar ze nu zijn, ze bezoeken me in dromen en soms word ik wakker met een nat gezicht."
Toegegeven dat het pijn doet, schrijft Hillestad: "Soms doet het pijn op deze momenten om te ademen."
En toch is de pijn voor de ervaren pleegzorger de moeite waard.
"Ik heb liever dat deze lieve baby's mijn liefde kennen dan het nooit te weten, " zegt ze. "Ik zou hun pijn in mijn eigen volwassen hart dragen als het betekende dat er minder in hun kleine verdrietige was."
Verwijzend naar een aantal verhalen van de kinderen die zij heeft opgevoed, schreef Hillestad: "Er is absoluut geen reden waarom een ​​achtjarige die zijn moeder zag vermoord worden, de liefde van een vreemde niet kent.
"Het is absoluut misdadig dat een twee-jarige twee dagen in een sociaal werkerskantoor zit in vuile kleren, omdat ik bang ben dat ik te gehecht raak."
Toen ze dat vertelde, raakte ze wel gehecht, de laatste woorden van mevrouw Hillestad zijn vol trots. Ze schrijft: "Aan mijzelf hechten is het grootste plezier en de eer van mijn hele leven."
De oprechte en oprechte reflecties van de pleegzorger hebben duizenden weergalmd, meer dan 25.000 keer gedeeld en 5000 opmerkingen verzameld. Veel van de opmerkingen zijn afkomstig van mede-pleegzorgers die soortgelijke omstandigheden hebben doorgemaakt, evenals degenen die als kinderen zelf zijn opgevoed.
"We hadden een pasgeborene bij ons gekregen op 11 dagen oud van het ziekenhuis en hij liet ons bij 6 maanden oud", schrijft een moeder. "Hij is al bijna een maand weg en ik huil mezelf nog steeds om de meeste nachten te slapen. Hij was niet ons eerste pleegkind, maar iets over de connectie met dit kind was anders. Het was brutaal ... Het is een pijn dat alleen een pleegmoeder kan het begrijpen. '
Een van de meest "geliefde" opmerkingen is van een biologische moeder wiens kind werd verwijderd uit haar zorg terwijl ze tegen drugsmisbruik vocht. "Het spijt me zo, maar geloof dit. Hij zal je nooit vergeten. Ze kunnen verre herinneringen zijn als hij ouder is, maar ze zullen nooit verdwijnen. Ik weet dit omdat ik mijn zoon op dezelfde leeftijd verloor vanwege mijn drugsverslaving ."
Toen ze vertelde dat haar kind later weer bij haar was en dat ze nu tien jaar oud is, schrijft de moeder dat ze de pleegzorgers van haar zoon "alles" verschuldigd is.
Een andere commentator zag zichzelf in het verhaal van de kleine jongen. "Ik ben dit kind", schreef ze. "Ik heb zes jaar in pleeggezinnen doorgebracht, van 2 tot 8 jaar ... ik kan je vertellen dat deze liefde belangrijk is, je liefde telt ... Mijn pleegouders hebben me gevormd tot een goede, vriendelijke en liefhebbende, zorgzame persoon. Vanwege hen ben ik nog steeds die vrouw, vanwege hen kende ik liefde en geloof en vertrouwen en familie. Je houdt een tandenborstel en komt ongedaan gemaakt ... maar zijn hart houdt de liefde nu omwille van jou. "