Geboren na 28 weken, heeft mijn zoon alle kansen getart
Toen we naar huis reden van de supermarkt, hadden mijn 8-jarige en ik een van die ononderbroken gesprekken die alleen in de auto plaatsvonden of door de gloed van een nachtlampje voor het slapen gaan. We praatten over linkshandige scharen en peinsden over hoe wiskundeproblemen langer worden naarmate je ouder wordt, en bespaarden het beste van onze woorden voor het bespreken van theaterdromen.
"Mam, denk je dat ik een microfoon ga dragen?" vroeg hij met zijn zachte stem, nog steeds vol met kleine jongen. Hij probeert binnenkort een spel en wil niets liever dan een hoofdrol, een rol waarin hij wordt gehoord.
Ik danste in mijn gedachten over het juiste antwoord. Hij is jong voor een hoofdrol, maar zijn stem maakt allerlei kleuren, en ik geloof dat elke rol die hij speelt ondanks het feit dat hij de jongen daaronder kent.
"Ik denk dat je alles hebt wat je nodig hebt om een ​​hoofdpersoon te zijn", zei ik tegen hem, "maar we zullen gewoon afwachten en zien. Er zijn ook andere leuke rollen, toch? Vind je het niet leuk om op het podium te zijn? ?"
Ik wierp een blik op hem in de achteruitkijkspiegel terwijl een glimlach zijn lippen ophief, zijn ogen en zijn rug-naar-school knipbeurt. Wat ik hem niet heb verteld, is dat hij het al heeft gedaan. Hij heeft al de hoofdrol veroverd, de eerste stoel, de kapitein van alle teams die alle sporten tegemoet komen, gewoon omdat hij hier is.
Zijn hartslag dook wild na 28 weken zwangerschap en leverde hem af bij een wachtend NICU-team, glad en nauwelijks huilend met 850 gram. Tijd was geen overbodige luxe, dus de neonatoloog verspilde het niet en verklaarde de prognose voor premature mannen met zo'n tumultueus begin. Ze overleven minder, hebben meer nodig, verlaten de NICU als laatste.
Ik heb stukjes en beetjes van zijn rotsachtige start aan mijn zoon gegeven, waarbij hij een dosis doseerde die klein genoeg was om zijn jonge geest te begrijpen. Hij weet dat hij vroeg was en heel, heel klein. Hij weet dat de muur van zijn couveuse me bijna drie maanden heeft vastgehouden, en dat hem naar huis brengen vanuit het ziekenhuis, het voelde als het winnen van de loterij tijdens het eten van chocoladetaart en het vliegen naar Disney World.
Wat hij niet weet, is dat zijn Apgar-scores zo laag waren dat ze werden gefluisterd. Hij weet niet hoe de ademhaling zijn borst schudde.
Hij weet niet dat hij is geïntubeerd en vervolgens is geëxtubeerd, en is daarna in veel kortere tijd afgestudeerd aan zuurstofbuizen in zijn neus dan zijn artsen voorspelden.
Hij weet niet dat ik elke dag de NICU binnenliep met mijn ogen op hem gericht omdat ik geen andere baby kon zien sterven, en ik liep naar mijn hart zoekend omdat ik zeker wist dat ik het in zijn bed had achtergelaten.
Hij weet niet hoe laat ze de langdurige schade aan prematuren aan ons hebben uitgelegd, met glimmende pamfletten en woorden als hersenbeschadiging en cerebrale parese in vetgedrukte letters.
Hij weet niet van het piepen van monitoren die onder mijn huid klopten en het ijswater dat door mijn aderen stroomde toen zijn hartslag gevaarlijk laag of beangstigend hoog opliep.
Hij weet niet dat mijn tranen op zijn hoofd waren gepropt toen ik hem voor de eerste keer op mijn huid had gehouden en door mijn ziekenhuisjas was gedrenkt toen de verpleegster hem terug nam.
Hij heeft geen idee dat hij als een Olympische atleet heeft getraind om vast te houden aan zijn aandeel in lucht en voedingsstoffen en een lichaamstemperatuur van 37C. Hij herinnert zich niet de blauwe tint van een NICU-licht of het duidelijke gerommel van verpleegsters en dokters vermengd met levensondersteunende machines.
Zijn enige herinneringen zijn de foto's die hij oud genoeg is om te zien en de verhalen die we vullen met details terwijl hij groeit.
Wanneer hij oud genoeg is om alles te dragen, of wanneer hij herinnerd moet worden aan de 12 gevechten in hem, zal ik hem vertellen hoe dicht hij erbij kwam om niet hier te zijn - dat hij meer overleefde in zijn eerste drie maanden dan de meeste gevechten hun hele leven.
Want op dit moment neem ik genoegen met de voldoening van een sprankelende middag doorgebracht met mijn wonder van een jongen. De belofte van audities en shows en staande ovaties stapelen zich hoog boven het hoofd van mijn ontluikende acteur.
"Ongeacht welke rol je krijgt, je bent mijn superster. Dat weet je, toch?" Ik vraag het hem terwijl ik in zijn hand knijp en hem help geef dat hij niet langer uit de auto hoeft te springen.
"Ik weet het, mam", antwoordt hij terwijl hij me terug knijpt en weggaat om zijn auditiesong te repeteren.
Zijn openingsact begint net.