'Al mijn dromen om moeder te worden, vervagen langzaam'
Ik ben er elke maand mee beland dat ik bedlegerig van pijn ben, niet in staat ben om naar mijn werk te gaan of mijn gebruikelijke dagactiviteiten te doen.
Ik ben elke dag verdrietig, ongeacht wat mijn 'tijd van de maand' is.
Ik ben over iedereen die me vraagt ​​wanneer we een baby krijgen, als we weten dat het misschien niet voor ons gebeurt.
Ik ben elke maand over de teleurstelling als we ons realiseren dat het niet heeft gewerkt en de teleurstelling in het gezicht van mijn man hebben gezien.
Ik ben meer dan met een vruchtbaarheidsbehandeling die me elke dag misselijk maakt, opvliegers heeft, opgeblazen, emotioneel en verhoogde depressie en angst.
Ik word meer verteld "wees gewoon positief" en "het zal gebeuren wanneer de tijd rijp is".
Maar bovenal heb ik het gevoel dat ik niet genoeg ben van een vrouw om zwanger te worden.
Ik heb geleefd met endometriose voor zo lang als ik me kan herinneren, maar dokters geloofden me niet en zeiden gewoon dat het slechte periodes waren. Ik zou op willekeurige momenten van de maand kreupel van de pijn zijn. Ik had darmklachten, pijn tijdens geslachtsgemeenschap en voelde me altijd moe en moe, hoewel mijn ijzer- en bloedresultaten prima waren.
Het duurde jaren voor een arts om te luisteren en mij een verwijzing naar een specialist te geven. Eindelijk werd ik geopereerd en kreeg ik de diagnose endometriose.
Dit kocht gemengde gevoelens. Ik had nu een antwoord maar was ongerust wat dit zou betekenen voor mijn toekomst. Zou ik ooit kinderen kunnen krijgen?
We brachten een jaar door met proberen zwanger te worden en nadat we ons afvroegen waarom het niet voor ons gebeurde, toen we nog steeds in de twintig waren, kregen we opnieuw een slag. Ik was amper ovulerend. Terwijl de telling van de eisprong bij een normale vrouw rond de 40 ligt, was de mijne 11.
Ik liet toen vrienden zeggen dat ik moest "ontspannen", "positief blijven" en dat ik tenminste nog een "kleine kans" had.
Dit hielp helemaal niet. Daardoor voelde ik me nog meer alleen omdat ze het verdriet dat we doormaken niet begrijpen.
Al mijn dromen om moeder te worden, vervagen langzaam van me. Hoewel ik nog een paar opties voor de boeg heb, is dit niet altijd genoeg om me positief te laten voelen.
Ik ben bang, ik rouw om iets wat ik niet heb en misschien ook nooit heb, maar ik maak me vooral zorgen dat mijn man uiteindelijk zal verdwijnen als ik het niet kan bevatten.
Ik kan niet het gevoel uitdrukken dat ik keer op keer probeer te proberen zonder resultaat. Seks is niet langer leuk, het is zakelijk en is "gepland" geworden.
Na zes maanden met de 'clomid crazies' ben ik nu weer voor een nieuwe vruchtbaarheidsbehandeling voor nog eens zes maanden. Hoewel de bijwerkingen niet zo slecht zijn, zijn ze er nog steeds en zullen er maandenlang zijn als dit niet werkt.
Ik benijd jaloers op vrouwen die zo gemakkelijk zwanger raken. Ik voel me slecht dat ik haat voel jegens vrouwen die zwanger worden wanneer ze geen kinderen willen, of niet voor ze willen zorgen, wanneer dit de wereld voor mij zou betekenen.
Ik ben dit aan het schrijven in de hoop dat andere vrouwen die soortgelijke gevoelens of pijn hebben, of zich zorgen maken dat er iets niet klopt, een huisarts vinden die zal luisteren en de tijd zal nemen om hen te helpen.
Laat het alstublieft niet achter als u denkt dat er iets mis is, of wacht tot het te laat is. Zoek andere meningen als uw arts niet luistert.
Ik schrijf dit ook in de hoop dat vrouwen die hetzelfde meemaken mogelijk advies kunnen geven en hun mening kunnen geven over copingstrategieën die voor hen hebben gewerkt, om andere vrouwen daar te helpen die zich ook alleen voelen.
* De auteursnaam is op haar verzoek ingehouden in het belang van de privacy.
- Spullen NZ