De vrouw met de oppas heeft misschien niet zo veel geluk als je denkt
Ik ben op de speelplaats met de 18 maanden oude Helena * en haar moeder, Rachel *. Ik ben een paar jaar ouder dan Rachel, en terwijl ik Helena op de schommel duw en chat met andere speelmoeders, ben ik me ervan bewust dat ze denken dat Rachel en ik vrienden zijn. Of mogelijk zussen.
In werkelijkheid ben ik de oppas. Rachel is niet mijn vriend, of mijn zus, of zelfs mijn werkgever. Ze is een moeder in een buitenwijk, wiens lichamelijke en geestelijke gezondheid momenteel zo wordt aangetast dat ze overheidsgeld ontvangt voor fulltime kinderopvang in haar huis. Geleverd door mij.
Soms komen Rachel en ik schoon en vertellen we de andere moeders dat we moeder en oppas zijn voor Helena. We gaan echter niet in de bloederige details van de situatie. Het is een beetje te persoonlijk.
Rachel is momenteel zwanger van haar tweede kind, maar het is een risicovolle zwangerschap, wat betekent dat ze het grootste deel van de tijd moet rusten. Ze kan haar dochter Helena helemaal niet opheffen. Depressie en angst zijn ook binnengeslopen, en Rachel heeft moeite om zelfs basale dingen te doen. Het geven van constante zorg aan een actieve 18 maanden oude is te veel voor haar, fysiek en emotioneel. Om de gezondheid van Rachel te verbeteren en de ontwikkeling van Helena op koers te houden, is een extra paar handen in het huishouden een noodzaak, geen luxe.
Maar omdat we het hele verhaal niet aan de andere moeders vertellen, interpreteren ze de situatie op hun eigen manier: Rachel is een van die 'gelukkige' vrouwen, zij die een oppas hebben.
Cultureel denken we vaak dat moeders kindermeisjes hebben omdat ze dat kunnen, niet omdat ze het echt nodig hebben. We zijn blootgesteld aan verhalen over high society families die gered zijn van de meer alledaagse momenten van het opvoeden van kinderen door Mary Poppins of Fran Fine, of die arme jonge vrouw in The Nanny Diaries.
De moeder in de verhalen is vaak van het rijke, verstrooide type - denk aan mevrouw Banks. Het hebben van een kindermeisje is normaal voor beroemdheden, zakenvrouwen en de rijken. Het is niet voor gewone mensen. Dus waar passen Rachel en ik in dit alles?
Rachel is geen beroemdheid en ze is niet rijk. Het is ongebruikelijk om kindermeisjes in haar buitenwijk te zien. Kinderopvang wordt normaal gesproken aangeboden in reguliere kindercentra waar ze woont, maar toen Rachel bedrust kreeg voorgeschreven, besefte ze dat ze Helena niet kon tillen om haar naar een centrum te brengen en weer terug. Hoe dan ook, de kindercentra waren allemaal vol.
Rachel heeft geen familie die lokaal woont en haar man moet werken zodat ze hun huis niet verliezen. De stress van de situatie eiste zijn tol, en Rachel werd gediagnosticeerd met angst en depressie naast de risicovolle zwangerschap.
Het begon er rooskleuriger uit te zien toen een verpleegster van de kraamafdeling voorstelde om geld van de overheid te vragen voor thuisverpleging voor kinderen - ook wel kindermeisje genoemd. In sommige gevallen draagt ​​de financiering van de overheid bij aan de kosten van een oppas vanwege de handicap van de ouders of kinderen, of als de fysieke of mentale gezondheid van de ouders wordt aangetast. De situatie van Rachel werd beoordeeld en gelukkig werd de financiering goedgekeurd.
Het nanny-bureau waar ik voor werk, heeft me nu 13 weken in het huis van Rachel geplaatst, zodat ze de kans op een volledige zwangerschap van haar zwangerschap kan maximaliseren. Het helpt haar te weten dat Helena hoogwaardige kinderopvang thuis daar thuis ontvangt, waar Rachel haar kan zien en met haar kan communiceren.
In tegenstelling tot wat we in de films zien, is het hebben van een oppas niet langer louter verbonden met rijkdom en privileges. Het leven gebeurt, zoals ze zeggen, en ongeacht welke crisis zich voordoet, de behoeften van kinderen moeten nog worden vervuld. Hulp van een oppas zorgt ervoor dat de fysieke, sociale en emotionele ontwikkeling voor elk kind doorgaat terwijl het gezin doet wat ze moeten doen, om weer op het goede spoor te komen.
Dus terwijl Rachel de doktersbevel volgt, ben ik daar om al het zware werk met Helena te doen. Ik neem haar mee op haar driewieler en ren achter haar aan in de achtertuin terwijl ze de bloemen water geeft. Al snel kan Rachel het overnemen. Er is wel een dorp nodig om een ​​kind groot te brengen, en terwijl het nieuwe dorp er heel anders uitziet dan in de dagen van Mary Poppins, vormen kindermeisjes nog steeds een integraal onderdeel.
* namen zijn veranderd
Gezinnen met psychische of lichamelijke gezondheidsproblemen, handicaps of extreme financiële problemen kunnen een aanvraag indienen voor overheidsfinanciering, die bekend staat als Special Child Care Benefit (SCCB) -financiering. Gezinnen kunnen informatie over de financiering vinden op www.mychild.gov.au en www.humanservices.gov.au. Praat met uw verpleegkundige voor moeder en kind als u meer informatie wilt.