Waarom snelle en gemakkelijke adopties niet altijd het beste zijn
Stel je voor dat je kind een moment vermist is. Je zou toch verwachten dat er geen steen overblijft om ze te vinden - ook al kost het zes maanden, een jaar, twee, zelfs meer.
Maar hoe zou u zich voelen als uw kind permanent aan iemand anders werd gegeven voordat dit gebeurde? Dit is precies wat er gebeurt met veel gezinnen over de hele wereld. Ouders worden benaderd door recruiters en kinderen worden gekocht of gestolen en verkocht. Andere kinderen zijn verloren, gescheiden door oorlog of rampspoed of zijn achtergelaten voor tijdelijke bewaring in kindertehuizen.
In mei lanceerde premier Tony Abbott een nieuw overheidsagentschap en een website ter promotie van interlandelijke adoptie, waarbij hij de twijfelachtige bewering herhaalde dat "er miljoenen kinderen zijn in overzeese weeshuizen die graag ouders zouden hebben". Het maakt deel uit van een multi-miljoen-dollar service voor aspirant-en adoptieouders bedoeld om adopties van kinderen uit het buitenland te versnellen.
De website hertekent wat toekomstige en adoptieve ouders al weten via de federale en staatsafdelingen. Er is geen informatie beschikbaar voor geadresseerden voor volwassenen, geen aanvullende ondersteuning na de adoptie, geen onderzoekspublicaties - afgezien van het jaarlijkse rapport van het Worldn Institute of Health and Welfare - en geen informatie over wie dit callcenter bemand. Al met al is het een kostbare oefening voor weinig rendement.
Dezelfde druk die we in World zien, is op internationaal niveau heviger. Al meer dan 60 jaar is de focus van veel nationale regeringen en adoptiebureaus niet gericht geweest op het opnieuw verenigen van kinderen met hun familie. In plaats daarvan was het doel om kinderen zo snel mogelijk te adopteren.
Door de jaren heen hebben veel gevallen aangetoond dat zelfs wanneer gezinnen hun kinderen vinden, ze niet worden teruggegeven zodra de scheiding door adoptie permanent is gemaakt. Deze gevallen worden gecompliceerder en onoplosbaar naarmate de kinderen ouder worden.
'Snel en gemakkelijk' werkt tegen het juiste proces
Het beginsel dat in de bepalingen van het Haags Verdrag inzake adoptie wordt geschetst, vereist dat regeringen oplossingen in het land als eerste beschouwen. Dit is een van de onderwerpen die op de bijeenkomst van de speciale commissie in juni 2015 zullen worden besproken.
Volgens het Verdrag inzake de rechten van het kind hebben kinderen het recht om door hun familie te worden opgevoed, gezinnen hebben recht op ondersteuning en er moet geschikte alternatieve gezondheidszorg in het land worden geboden.
Waar interlandelijke adoptie een optie is, wordt hereniging meestal niet of nauwelijks nagestreefd. Als het kind van het kind niet wordt gevonden of als het gezin geen ondersteuning biedt, wordt het groene licht gegeven dat adopties doorgaan. Daarvoor worden kinderen "in de steek gelaten" of "wezen" op papier gezet.
Voor velen wordt de conventie over adoptie geïnterpreteerd als een middel om adoptie snel te laten plaatsvinden. Dus als hereniging met familieleden te lang duurt, kan adoptie worden overwogen.
Het recht van een kind op zijn familie wordt vaak overschaduwd door een westerse kijk op wat 'familie' betekent, en een gevoel van urgentie voor permanentheid door adoptie. Interlandelijke adoptie in het "beste belang" van kinderen is goed uitgerust.
Dit stelt complexe vragen. Kinderen moeten stabiliteit hebben, maar er zijn andere manieren om goede zorg en stabiliteit te bieden totdat de noodzaak van adoptie goed is vastgesteld. De mantra van "kinderen die op zoek zijn naar een permanent gezin" wordt vaak gebruikt in adoptiekringen om adoptie te rechtvaardigen, maar op welk punt betekent "permanent gezin" niet langer hun eigen gezin? Het is belangrijk dat kinderen niet wettelijk gescheiden zijn van hun families en landen totdat alle wegen, inclusief gezinsbijstand, op legitieme wijze zijn uitgeput.
Adoptie als de permanentie-oplossing lijkt te hebben genomen een religieuze ijver aan de uitsluiting van al het andere. Maar één maat past nooit allemaal.
Dit is een verkorte versie van een artikel dat voor het eerst verscheen op The Conversation. Lees hier het volledige artikel.
Patricia Fronek is hoofddocent aan de School of Human Services and Social Work aan de Griffith University.