Racisme en geadopteerde kinderen
Het veranderen van een luier in een vliegtuig is niet gemakkelijk, en het hielp niet om te weten dat we in de gaten werden gehouden. De ogen van onze medepassagiers boorden zich in de ruggen van onze hoofden - de beginnende bewegingen van nieuwe ouders, alternatief vermaak voor de film tijdens de vlucht. Onze pas geadopteerde zoon keek over mijn schouder, en door ogen die misschien waren beschilderd met twee zwarte inktlagen en een kalligrafieborstel, bekeek hij ze terug. Ik stel me voor dat hij dacht: "Wie ben jij om oordelen over mij te vellen?" De lading mensen bleef anoniem op de stoelen in een massa van genetische gelijkheid. Maar we hadden een publieke daad begaan. Niet langer beschermd door onze middelmatige Anglo-gewoonten, we hadden een baby uit een ander land geadopteerd en lid geworden van een minderheidsgroep.
Bij de groep van de nieuwe moeders praatte Cherie graag over de grootte van de penis van haar baby en de plastic poot van haar zus. Ze was goed voor me. Ze gaf me inzicht in hoe sommige mensen denken en leerde mijn antwoorden te verfijnen op de vragen die ons de komende jaren gesteld zouden worden over onze kinderen; om een ​​balans te vinden tussen lichtheid en beknoptheid. Ik probeerde mezelf niet te serieus te nemen. Toen ze vroeg: "hoe weet je dat hij geen aids heeft?" Of "was zijn moeder een prostituee?", Antwoordde ik geduldig en zag ik niet terug grommend: "Hoe kon je je kind Klauw noemen?" Toen ik haar man zag doodsbericht in de krant een paar jaar geleden, herinnerde ik me Cherie en de vroege lessen die ze me had geleerd.
Maar de lessen waren niet alles over mij. Racisme kwam vroeg op toen mijn zoon 'Ching Chong boy' heette in het toiletgebouw tijdens zijn eerste week van de basisschool. Hij voelde dat dit een onbekend terrein was en aarzelde niet om me te vertellen wat er was gebeurd. Het leerplan van de zesde dader kruist jaren later opnieuw met de onze, op de onvermijdelijke manier van plattelandssteden - ik was een leraar van studenten die niet meer naar school gingen en mijn man was zijn advocaat in de rechtszaal. De oorspronkelijke drang om de jongen uit elkaar te halen met mijn blote handen, zoals ik misschien had gedaan als ik bij hem was op het moment van de verbale aanval op mijn kind, was tegen die tijd gezakt.
Racistische opmerkingen hebben de schooljaren van de kinderen doorspekt, variërend van oude favorieten (ik leerde als een kind dat 'Chinamen' munten in hun oren hielden), tot de meer creatieve ('Koreanen voor het maken van brood'). Mijn zoon is op Facebook een 'Aziatische flikker' genoemd en vertelde hem terug te gaan naar waar hij vandaan kwam door vreemden op straat. Ik heb gezien hoe mensen met onze kinderen praten in de luide, trage stem die sommige mensen gebruiken wanneer ze praten met mensen die geen Engels spreken, soms zelfs als ze ze net hebben horen spreken. Ik heb drastische verbeteringen in behulpzaamheid gezien wanneer iemand aan de andere kant van een balie beseft dat we samen zijn. Mijn zoon verlaat het huis niet op Werelddag; de Cronulla-rellen van 2005 troffen hem een ​​bijzonder snaar.
Mensen die leven binnen de grenzen van een Anglo-Keltische wereld (bijvoorbeeld veel politici) geloven niet dat World een racistisch land is omdat ze het niet van dichtbij zien. Maar wij zien het; soms flagrant, vaak subtiel. Etniciteit wordt gedragen als een nationale klederdracht, met oordelen en aannames. Negatieve stereotypen worden als een armband op de drager geslagen. We kronkelen als we zien hoe Noord-Koreanen ganzen tijdens een militaire parade of mensen die kippen verwoesten tijdens een uitbraak van de vogelgriep in China. We huiveren wanneer we politici op populistische trommen over asielzoekers of 457 visa horen bonzen. Ons hart zinkt als we beelden zien van een vrouw in een trein die schreeuwt tegen twee jonge mannen dat haar grootvader in de oorlog had gevochten om "zwarte krassen zoals jij uit het land te houden".
In 1886 bereikte de anti-Chinese cartoon met de naam 'The Mongolian Octopus' de pagina's van The Bulletin, zijn tentakels klaar om het leven te persen uit 'witte' Worldn-mannen, vrouwen en kinderen.
Het lichaam toont een dreigend Chinees karakter met geschoren hoofd en slechte tanden; de tentakels met de namen van ziektes, liederlijke vrijetijdsbestedingen en drugs. Een van hen is rond een meubel gewikkeld en bestempeld als 'Goedkope arbeid'.
Racistische beleidsmaatregelen in de wereld zijn niet langer verankerd in wetten zoals de White World Policy, maar krassen op het oppervlak van de algemeen gangbare opvattingen en deze octopus ligt nog steeds op de loer. Dus reserveer een gedachte voor de niet-Anglo-Keltische Worldns die hier ook wonen, vooral kinderen, en onthoud: hondenfluiters maken geen gebruik van fluiten als er niemand is om te fluiten.