'Mijn wonder is eindelijk hier'
De nieuwe zoon van Greer Berry, Sullivan.
Ik schrijf deze post vanuit het ziekenhuis.
Ik verliet net mijn kamer voor de eerste keer in meer dan 30 uur. Ik liep door de gang naar een groot, zonovergoten ontvangstgebied, zoemend met bezoekers die aankwamen om patiënten en hun baby's te zien, en jonge stellen die nerveus het ziekenhuis voor het eerst verlaten met hun kostbare bundels.
- Greer Berry: Wat een verschil maakt een jaar
Toen huilde ik. De tranen die zo lang hadden opgebouwd, stroomden gewoon uit en het had geen zin om ze te stoppen.
Op dinsdag 21 oktober om 7.32 uur kwam onze zoon Sullivan, alle 7 kilo 2 ons (3, 23 kg) van hem, onze wereld binnen.
Zonder de arbeid volledig in te zamelen (misschien een andere keer, en misschien niet 'volledig'), snelde hij zijn weg hierheen in een snelle levering van vier uur.
*********
Ik heb die bovenstaande regels woensdag geschreven in een emotionele overbelasting die al snel in de war werd gereden door ... nou, ik heb geen idee. Het is nu donderdagmiddag en ons kleine gezin is samen thuis.
Het is een goede weergave van hoe deze eerste paar dagen zijn verlopen, echt waar.
De uren zijn voorbijgegaan in een waas van tieten, poëzie en weldoeners.
Taken zijn gestart en half weggegooid, maaltijden zijn verstrekt, geknabbeld en weggegaan om koud te worden, en ideeën en vragen hebben mijn hoofd gevuld, om zo snel te vertrekken als ze kwamen.
Ik ben een van die vervelende mensen geworden die tekstberichten lezen en vervolgens vergeten te antwoorden of vergeten wat ik in een antwoord heb gezegd, of zelfs vergeten waar mijn telefoon is (en die normaal gesproken permanent aan mij is bevestigd).
Ik weet niet eens echt welke dag van de week het is, of wat er in de buitenwereld is gebeurd. Hoe is de wereld verder gegaan in zijn tempo als de mijne zo drastisch is veranderd?
Moeder worden was precies wat ik dacht en waar ik op hoopte, terwijl het ook de meest onvoorspelbare en enge ervaring was die ik niet had verwacht.
Elke minuut is er iets nieuws en ziet alles er nu anders uit in de wereld.
Mijn huis voelt meer als een thuis, mijn man nog meer van mijn provider en beschermer, en mijn hart is nog groter dan iedereen het probeert te beschrijven als je verwacht.
Ik begrijp het nu. Ik weet niet zeker of ik ooit de woorden bij elkaar zal krijgen om het aan anderen uit te leggen, maar mijn hoop is dat ik dat nooit zal moeten doen en dat al diegenen die dit wensen, het voor zichzelf zullen ervaren.
Maar weet dit: elke mislukte zwangerschapstest is vergeven, elke dollar die bij de specialisten is doorgebracht, is vergeten, elke traan van afvragen of het ooit mijn beurt zou zijn, is opgedroogd.
Mijn wonder is hier.
Essentiële moeders