Mijn vier maanden van borstvoeding gekte
Het begint in het ziekenhuis. Je bent in herstel na de bevalling en ze proberen de baby aan te sluiten.
Als dit niet meteen werkt, beginnen ze je te porren, je samen te persen en colostrum uit je te spuiten.
Elke drie uur komt er een verloskundige langs en herhaalt het proces, maar je bent zo moe en uitgeput, het maakt je niet uit hoe raar het is om iemand dit aan jou te laten doen.
Als dit niet werkt en je melk komt niet snel genoeg binnen, dan koppelen ze je aan gigantische pompen die zo'n racket maken dat je je echt voorstelt dat je in een melkstal bent.
Wanneer dat niet de gewenste impact heeft, begin je te vragen naar de formule.
Elke zes of zeven uur veranderen de vroedvrouwen van ploegendienst en krijg je een nieuwe. Soms zijn ze vriendelijk, soms zien ze er gestrest uit. Je legt hun verhaal elke keer uit: ik heb mijn melk nog niet. Baby zal niet vergrendelen. Ik heb de tepels omgekeerd. Er is niets om aan vast te houden. Ze hebben dat en dat en dat geprobeerd en nu gebruiken we een schild. Kan ik haar alsjeblieft een formule geven, want ze zal niet stoppen met huilen.
In het begin negeren ze je, doen alsof ze je niet hebben gehoord, maar als je lang genoeg volhardt, of je stem luid genoeg verhoogt, omdat je denkt dat het alleen maar eerlijk is dat je baby op de een of andere manier wordt gevoed, dan zullen ze je vertellen hoe geweldig moedermelk is en dat moet je blijven proberen.
Als je na dit alles nog steeds ophef maakt, ondanks hoe moe, hoe pijnlijk en hoe emotioneel je bent (omdat je pas uren geleden een baby hebt gekregen na 25 uur arbeid, en je hebt niet in de buurt van 40 geslapen uren en je hebt geen idee wie deze baby in je armen heeft), maar je kunt de baby nog steeds niet voeden, dan zullen ze je pamfletten brengen over de nadelige gevolgen van de formule.
Dan brengen ze je een klein kopje en doen ze er een klein beetje formule in. Je vraagt ​​het aan een nieuwe verloskundige, terwijl ze je borsten met koude handen en een injectiespuit aanvalt: 'Waarom kan ik haar niet voeden met een flesje?' Ze zal antwoorden: "We willen niet dat ze wennen aan het eten uit een fles."
Uiteindelijk mag je naar huis gaan. Je hebt dit borstvoedingsonderdeel nog steeds niet uitgedacht en je weet in je hart dat die baby nooit zonder het schild kan vastklikken. Maar je blijft het proberen.
Gedurende twee maanden leef je dagelijks een ritueel van pompen, flesvoeding en poging tot borstvoeding.
Gedurende twee maanden zal elke formule die je haar geeft, je ongelooflijk schuldig maken.
Bij elk bezoek aan een vroedvrouw, elk bezoek aan een verpleegster en bij elk bezoek aan een arts moet u uitleggen waarom u flesvoeding geeft, uitleggen waarom u een schild gebruikt, uitleggen waarom u de formule gebruikt, uitleggen waarom u zich in deze situatie bevindt.
Elke keer zul je je als een mislukkeling voelen als ze naar je kijken en exact dezelfde vragen stellen waar je nu honderd keer om wordt gevraagd. "Heb je een lactatiekundige gezien?" "Mag ik eens kijken?" "Ben je aan het pompen om haar melk te voeden?" "Heb je X, Y, Z geprobeerd?"
Wonder boven wonder, na drie maanden, slaag je! Gedurende een volledige drie weken kun je haar een dieet van niets anders dan moedermelk geven. Je bent buiten jezelf van opwinding en voelt je als een goede moeder voor het eerst sinds haar geboorte.
Dan verandert alles na vier maanden. Baby begint te weigeren, je hebt een graas op je borst waar het schild wrijft elke keer dat ze zich voedt, en je hebt pijn. Je begint weer om te pompen, en flessen en formules, en iedereen vraagt ​​waarom, waarom, waarom? Alsof het op de een of andere manier hun zaak is.
Je voelt weer onzin en huilt weer, en vraagt ​​je af waar je zo verkeerd bent gegaan.
Uiteindelijk vraagt ​​een verpleegster uit het niets of ze een tongstrop heeft. Je antwoordt dat iemand zei dat ze het in het ziekenhuis deed, maar dat het waarschijnlijk geen probleem was. Maar deze verpleegkundige staat erop dat u een second opinion krijgt.
Ten einde raad, jij wel. Je merkt dat ze wel een tongstropdas heeft, dat het zeker een probleem is, en dan krijg je het kapot en verandert alles.
Maar nu is je melk bijna verdwenen. Je voedt haar formule voor bijna elke feed.
Maar je gaat naar een ondersteunende groep voor borstvoeding en krijgt nog een laatste uitbarsting van motivatie. Je probeert te relativeren. Je begint elke twee uur opnieuw te pompen om je aanbod te vergroten. U neemt fenegriek-tabletten om de melk te helpen terugkomen. Maar dit is de laatste poging.
Als dit niet werkt, moet dit echt het einde zijn.
Voor een week flip-flop je per uur tussen definitief stoppen en proberen opnieuw te relativeren. Je kunt er niet achter komen waarom je je zo ellendig en schuldig en verdrietig voelt, als je echt wanhopig wilt stoppen en je er goed bij voelt.
Je stelt je voor dat iedereen slecht over je denkt en je zegt tegen jezelf dat je het moet blijven proberen.
Dit alles vanwege de start in het ziekenhuis. Want hoewel je in een onmogelijke situatie zit, zul je jezelf nog steeds geen pauze gunnen.
Dus je geeft het nog een laatste keer. Als het vrijdag niet werkt, ga je een nieuwe niet-zwangerschaps-bh kopen.
En je gaat de borstvoedingsreis achter je laten.