Het lege nest van Indian Mom - Elke dag mijn baby op komen halen!
Met een drukke agenda en dagelijkse routine, missen we soms de meest uitgebreide gebeurtenissen om ons heen elke dag. Een van hen is, onze kleintjes opgroeien. Ergens in onze gedachten is verandering nooit een constante, vooral als het om onze kinderen gaat. We blijven de realiteit onderdrukken en geloven dat verandering zal gebeuren, maar uiteindelijk. Maar met elke nieuwe ervaring met mijn peuter ben ik aan het leren dat ik het fout heb.
Een klein voorproefje van mijn opgroeiende zoon, uitgerust met individuele gedachten en gevoelens, werd naar me gegooid terwijl ik vanmorgen naar mijn werk glipte. Temidden van mijn dagelijkse poging om naar mijn werk te glippen, terwijl mijn kleintje wordt afgeleid door mijn moeder of vader, hoorde ik mijn kleintje een 'Dag Mama' uitschreeuwen. Het was een eenvoudige en subtiele stop voor al mijn ochtenddrama. Het was alsof hij me zei: "Oh kom op ma! Ik zie je 's avonds, stop nu al het drama alstublieft. "
Ik herinner me dat ik daar op het moment zowel geschokt als verbaasd stond over hoe vaak we de intelligentie van onze kleintjes onderschatten. Hoe we gewoon het feit negeren dat ze opgroeien om elke nieuwe dag wijzer te zijn. Helemaal tot aan mijn werk dacht ik niet aan de helderheid waarmee mijn kleintje het feit had geaccepteerd dat zijn moeder naar het werk moest vertrekken zonder dat er een excuus aan te pas kwam. Vertrouw op het hart van een moeder, maar op een gegeven moment is er trots op dat haar kind steeds slimmer wordt aan de andere kant, omdat ze denkt dat hij haar misschien niet meer nodig heeft.
We lezen vaak over het 'lege nest'-syndroom dat moeders raakt als hun kinderen naar de universiteit gaan of in een andere stad aan het werk gaan. Maar ik zou willen verschillen. Ik denk dat voor een moeder het nest op een bepaald niveau wordt geledigd met elke kleine mijlpaal van haar kind. Ik ben er helemaal voor om zelfstandigheid bij kinderen vanaf een kleine leeftijd in te blazen, maar er zijn geen twee wegen naar het hart van een moeder en het hart van een Indiase moeder.
Vanaf het moment dat haar kleintje de wieg verlaat, of verschuift naar een ander bed en kamer, de eerste keer dat ze hem laat vallen op de peuterspeelzaal, zijn eerste reis, excursie, nacht wegblijven, het idee dat haar kind haar nodig heeft iets minder dan voorheen is licht traumatisch. Als moeder, ik denk dat ik nu de reden achter de abrupte oproepen van mijn moeder weet tijdens mijn studiejaren, winkeluitjes en zelfs verjaardagen waar ze de eerste was die me wenste. Wat me toen een beetje irriteerde, maakt zoveel meer zin vandaag. Dus hier zijn alle moeders die hun baby's opvoeden, een beetje extra knuffelen, een extra verhaal vertellen, nog een paar minuten met hen doorbrengen in het park of ze wat meer over hun dag laten praten. Omdat het niet uitmaakt hoeveel tijd je elke dag met ze uitgeven, de tijd met hen raakt op. En het kan binnenkort zijn dat het nest leeg is.
Disclaimer: de meningen, meningen en standpunten (inclusief inhoud in welke vorm dan ook) die in dit bericht worden uitgedrukt, zijn die van de auteur alleen. De juistheid, volledigheid en geldigheid van verklaringen in dit artikel zijn niet gegarandeerd. Wij aanvaarden geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten, weglatingen of voorstellingen. De verantwoordelijkheid voor intellectuele eigendomsrechten van deze inhoud berust bij de auteur en eventuele aansprakelijkheid met betrekking tot inbreuk op intellectuele-eigendomsrechten blijft bij hem / haar.