Ik moest mijn dode kind baren & het was bitterzoet

Inhoud:

Het moment nadat ik erachter kwam dat ik zwanger was van een tweeling en mijn gedachten kon omzeilen rond de enorme verandering in het leven waar ik graag ja op zei, begon ik me mijn arbeids- en leveringsproces voor te stellen. Ik zat op mijn oversized bank, één hand op mijn buik met mijn ogen dicht en stel me voor dat ik duw. Ik zag mijn partner naast me, hield mijn hand vast, kuste mijn voorhoofd en vertelde me dat ik het kon, dat ik er bijna was, dat ik het nog een keer moest pushen. Ik zag verpleegsters en artsen en toen zag ik onze twee baby's, twee pasgeborenen die gezond en schattig en levend waren. Maar mijn werk en bevalling zouden er niet zo uitzien omdat na 19 weken een van mijn baby's stierf.

De dokters konden me niet vertellen waarom een ​​van mijn tweelingzoons in utero stierf, maar ze konden me vertellen dat mijn bevalling en bevalling nu heel anders zouden zijn dan de manier waarop ik het me had voorgesteld. Na 19 weken was mijn verlies te laat om als een miskraam te worden beschouwd, maar te vroeg om een ​​doodgeboorte te zijn. Ze noemden hem een ​​'verminderde tweeling'. Terwijl een van mijn baby's zou blijven groeien en bloeien, zou de andere beginnen te slinken en afnemen. Mijn lichaam zou zijn placenta absorberen en hij zou krimpen en dan in mijn baarmoeder blijven tot het tijd was om te bevrijden. Mijn dokters konden me vertellen over de logistiek van een van de meest monumentale, pijnlijke, opwindende en emotionele momenten in mijn leven - de tweeling die nog in leven was, zou als eerste geboren worden, dan zou ik de overleden tweeling en de overgebleven placenta moeten hebben geboren - maar ze konden me niet voorbereiden op de weg die voor hen lag, in welke hoedanigheid dan ook om me precies te vertellen wat er van me zou worden verlangd in de verloskamer.

In het midden van mijn weeën en duwen, kon ik niet zeggen waar de leegte begon en toen de emancipatie eindigde. Mijn emoties waren vloeiend. De ene seconde was ik opgetogen over het vooruitzicht mijn zoon te ontmoeten, en de volgende keer was ik diepbedroefd over de omvang van mijn verlies.

Natuurlijk konden ze dat niet, omdat de enige manier waarop je kunt weten hoe het is om een ​​baby te baren die in leven is en een tweede baby die dat niet is, is om dat moment zelf te doorstaan. Je moet het leven in al zijn gruwelen om te begrijpen hoe het is.

Een gezond kind afleveren en dan een tweede kind afleveren, een kind dat je moet begraven lang voordat je ooit klaar zult zijn voor zijn leven, is als lachen bij een begrafenis en hysterisch huilen tijdens een verrassingsfeestje. Ik voelde me schuldig dat ik gelukkig was toen mijn zoon werd geboren omdat ik zijn gezicht kon kussen en hem kon horen huilen. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig dat ik verdrietig was toen mijn overleden zoon werd geboren. Op een dag die ik had moeten vieren, rouwde ik een verlies zo intens dat het overvloeide en de kamer uit vloog. Ik kon aan de strijd niet ontsnappen, er waren twee tegenstrijdige emoties in mijn hoofd geweest, mijn hart, in elke centimeter van mijn uitgeputte lichaam en in elke hoek van onze ziekenhuiskamer.

Ik sloot mijn ogen en probeerde me voor te stellen wat ik zoveel maanden geleden had gerepeteerd - door de pijn heen te ademen met mijn partner naast me - maar ik was verdwaald, omringd door doktoren en verpleegsters en de mensen die van me hielden, rouwende om de verlies van iemand van wie ik hield op al die dezelfde manier.

In het midden van mijn weeën en duwen, kon ik niet zeggen waar de leegte begon en toen de emancipatie eindigde. Mijn emoties waren vloeiend. De ene seconde was ik opgetogen over het vooruitzicht mijn zoon te ontmoeten, en de volgende keer was ik diepbedroefd over de omvang van mijn verlies. Ik zou onmogelijk kunnen passen wanneer een golf van verdriet me zou verdrinken. Ik kon alleen maar denken: dit is verkeerd. Dit is niet hoe het zou moeten zijn. We moeten twee baby's mee naar huis nemen. Niet een. Het enige wat ik kon doen was de genadeloze golf van elke emotie die ik voelde rijden, nooit wetend welke kapseisongeval hierna zou komen. Ik sloot mijn ogen en probeerde me voor te stellen wat ik zoveel maanden geleden had gerepeteerd - door de pijn heen te ademen met mijn partner naast me - maar ik was verdwaald, omringd door doktoren en verpleegsters en de mensen die van me hielden, rouwende om de verlies van iemand van wie ik hield op al die dezelfde manier.

In een oogwenk van een van de vele, vele doktersbezoeken die we in elke fase van mijn zwangerschap hadden gepland, was de geboorte van mijn tweeling baby's een droom die plotseling een nachtmerrie werd. Het was het slechtste scenario verpakt als een geschenk dat iedereen wilde vieren. Ik ontving felicitaties en bloemen en ballonnen en babycadeautjes en ik was zo, dankbaar. Maar van binnen voelde ik me schreeuwen en ik wilde niets liever dan ze allemaal in de vuilnisbak gooien. Ik hield mijn baby vast, zo dankbaar dat hij nog leefde en bij ons thuis, maar in al mijn vreugde wist ik ook hoe het was om geen baby mee naar huis te nemen uit het ziekenhuis.

Er zijn dagen dat het nog steeds moeilijk is om mijn gedachten te verpakken rond de enorme verandering van het leven die ik meer dan twee jaar geleden ja zei. Ik zie mijn zoon door onze woonkamer rennen, lachen en spelen en dansen en ook al voelt mijn hart alsof het uit volle vreugde zal barsten, het prikt ook met het acute besef dat er een baby ontbreekt.

En op die momenten zit ik op mijn oversized bank, één hand op mijn buik met mijn ogen dicht, en ik herinner me de geboorte die ik doorstond. Het was niets dat ik me had kunnen voorstellen of waarvoor ik me had voorbereid, maar het is de enige ervaring die ik heb. Het maakt deel uit van mijn geschiedenis, als een moeder en als een vrouw, en zelfs de pijnlijke delen zijn delen die ik trots ben om te hebben overleefd.

Want dat is het leveren van een baby die leeft en een baby die er niet is, eerlijk is. Het omarmt elk grammetje van vreugde en pijn, doelbewust en ongeacht hoe diep de armen van het verleden sneden terwijl ze zich vertroetelden. Het is een zachte combinatie van elk onoverkomelijk hoog en gekweld dieptepunt dat je ooit hebt ervaren. Het is de wetenschap dat je eerste hallo ook je laatste vaarwel was. Het realiseert je dat je een beetje een happy end hebt gekregen, zelfs als dat einde niet degene is die je ooit hebt voorgesteld of degene die je ooit wilde hebben. Het beseft dat elke goede dag zal worden gehuld in de realiteit dat het ook een slechte dag is, een dag die je baby niet te zien kreeg, maar ook een dag dat je overlevende zoon dat deed. Het is een golf, onophoudelijk, beukende, constant.

Ongeveer twee jaar geleden ben ik bevallen van twee kinderen: iemand die leert en groeit en speelt en lacht, en die zo snel en zo vrij beweegt dat ik niet weet waar de tijd is; en nog een, iemand wiens leven en liefde en herinnering voor altijd bevroren zullen zijn in de tijd, wiens leven voor altijd zal worden geschilderd om ons heen, niet met ons. Ik weet dat het niet ieders verhaal is, maar het is van mij. Daarin heb ik verdriet en kracht gevonden, en rouw en vrolijkheid en elke emotie die de vezels van de mensheid doorkruist. Daarin heb ik de veerkracht gevonden om door te gaan.