Van liefdesverdriet tot hoop: kijk hoe mijn voorbarige baby meid vecht om te overleven
Dus hier ben je. Wankelend op de rand van een afgrond, je synapsen schieten in overdrive, je hart wurmt zich tussen de sterke vingers van angst. Diepgaand, kernschudden, oneindige angst.
Dit is hoe het voelt om aan het ziekbed van je 26-weeker te zitten terwijl je ze ziet vechten voor hun leven. In de buurt van genoeg, hoe dan ook. Het is een diepe vorm van onzekerheid die je geloof in alles en iedereen doet schudden.
Omdat je op een dag gelukkig door het leven kunt ploeteren - genietend van de lichte foefjes van het tweede trimester, je bult begint gewoon te knappen, nog niet waggelend of hijgend of grommend - en het volgende moment kun je wakker worden in een plas van je Eigen bloed, of je water breekt, of de arm van een dokter zit dringend in je, pijnlijk pogend om twee kleine pootjes vast te grijpen om op tijd een baby uit je te halen om zijn leven te redden. Een baby die slechts 698 gram weegt. Een baby wiens longen nauwelijks alveoli beginnen te ontkiemen; kleine bomen worden gevraagd om door hun takken te ademen in plaats van hun bladeren.
En dan, plotseling en ook heel langzaam, op een dag keert je baby een hoek om en zal je baby in orde zijn. En je staat op afstand van de rand, knipperend in dat donkere, inktzwarte ravijn onder je, veilig in de wetenschap dat de angst nu voorbij is.
Maar ergens in de diepte van u, weet u het nog.
En dan ontstaat er een nieuwe gedachte, en je weet dat je baby ademt en huilt en lacht omdat je in een land woont waar iemand, of misschien iedereen collectief, besloot dat het goed was om enkele honderdduizenden dollars te spenderen om kleine baby's in leven te houden. En dat maakt dat je je nederig en verbluft en schuldig en dankbaar voelt. Dat wat het kost om je baby in leven te houden, is meer geld dan sommige mensen zelfs zouden dromen om in hun leven te verdienen.
En dan is er de gedachte aan alle andere moeders en vaders op andere plaatsen die hun perfecte kostbare wezens op volledige termijn verliezen omdat ze geen toegang hebben tot een schoon scalpel en een getrainde hand. En waar is de gerechtigheid daarin? De jouwe is slechts één familie onder miljoenen. Wat heb je gedaan om deze vriendelijkheid te verdienen?
En dan kijk je naar je baby, haar huid niet meer doorschijnend of kleverig als gelei, haar wangen vetgemest en haar knieën mollig, en je probeert niet te denken aan alles wat eerder kwam. Probeer niet te denken aan de moeder in de volgende kamer, weenend en jammerend. Denk nu maar aan. En de stille stilte van machines die niet alarmerend zijn, niet klinken als hun constante waarschuwing voor dreigende dood en verlies.
En je probeert je in plaats daarvan te concentreren op het prachtige, angstaanjagende, wonderbaarlijke geluid van de adem van je baby.
Chloe's dochter Frances werd geboren in het Royal Women's Hospital in oktober 2016. Ze bracht 135 dagen door in de neonatale intensive care afdeling van het ziekenhuis en is nu thuis bij haar familie.