Kunnen moeders het allemaal hebben? De vraag is niet gecompliceerd, maar mijn antwoord is
Het is 8:30 in de ochtend en ik heb al mijn borderline kookpunt bereikt. (En als we de "kan moeders hebben alles hebben?" Debat hier en nu, stop ik.) Ik beantwoord een e-mail, 10 minuten verwijderd van een telefonische vergadering en midden in een deadline . Mijn zoon, die aan mijn benen krabt terwijl ik probeer de laptop van zijn hand te houden, is aanhankelijk en kieskeurig en heeft iets nodig dat alleen ik blijkbaar kan bieden. Maar ik laat hem huilen en probeer zijn krokodillentranen en hoge gejank te voorkomen. Ik laat hem de dvd's van de plank trekken en de onderste keukenkastjes openen om met pannenlappen te spelen; beide acties waar ik hem in het verleden voor heb uitgescholden. Ik negeer hem in wezen en vraag hem om onafhankelijk en zelfvoorzienend en autonoom te zijn, maar hij is slechts 1.
Voordat ik mijn laptop neerzet om hem te verzorgen en hem hopelijk in slaap laat vallen, ontvang ik een e-mail van mijn redacteur. Ze bedankt me voor mijn vermogen om deadlines te halen en haar kwaliteitswerk te bieden. Ze feliciteert me met het behalen van een balans tussen werk en privé, waardoor ik thuis kan blijven en voor mijn kind kan zorgen terwijl ik tegelijkertijd slaag in een baan waar ik van houd.
Ze vertelt me ​​alles wat ik wou dat waar was.
Omdat de waarheid is, elke deadline die ik ontmoet en elke conference call die ik maak en elk gepubliceerd artikel dat ik produceer, geeft me het gevoel dat ik als moeder faal.
Elke keer als iemand me vertelt dat ik het uitzonderlijk goed doe en mijn carrière floreert en mijn succes alleen maar toeneemt, voel ik mijn zoon, die aan mijn benen trekt, huil om de aandacht die ik hem niet geef. Telkens wanneer ik mijn computer openmaak om zijn ineffectieve handen te sluiten, of halverwege de zin te stoppen om hem uit de badkamer te jagen of weg van een vuilnisbak of achter een bank vandaan, ben ik boos op de mens die ik hier in bracht wereld.
Telkens wanneer ik een project op tijd verander of indruk maak op een werkgever, heb ik het gevoel dat mijn zoon op zijn dag eindigt en wenst dat hij meer tijd in de armen van zijn moeder doorbrengt. Telkens als ik ziek ben omdat ik overwerkt ben, of ik ben te uitgeput om te spelen omdat ik niet in drie dagen heb geslapen, of ik ben te overweldigd om van een anders gedenkwaardig moment te genieten, maak ik me zorgen dat mijn zoon wrokkig worden van de moeder die ervoor koos om te werken.
Telkens wanneer ik een nieuwe kans krijg aangeboden of een groter platform wordt geboden of met meer verantwoordelijkheid wordt bevorderd, krimpt ik ineen bij de gedachte aan de extra uren die ik zal doorbrengen met werken, in de hoop dat mijn zoon zichzelf entertaint. Telkens als ik geprezen word voor een goed stuk werk, denk ik aan de uren die ik besteedde aan het wensen dat mijn zoon zou slapen, zodat ik meer werk kon afmaken, wetende dat ik te veel van mijn dag doorbracht in de hoop op de momenten dat hij niet wordt mijn kind en ik ben niet zijn moeder.
En het is op deze momenten - deze momenten in de tijd dat ik me tegelijkertijd als een mislukte moeder en een succesvolle vrouw voel - dat ik besef wat 'het allemaal hebben' echt betekent. Het betekent niet dat een vrouw in een keer een succesvolle carrière en een gezonde relatie kan hebben en een liefhebbende moeder kan zijn. Het betekent dat een succesvolle carrière en een gezonde relatie en de verantwoordelijkheden van het moederschap komen met alle gevoelens: gezocht en vervuld, krachtig en ineffectief, succesvol en hopeloos, capabel en ontoereikend, voortgestuwd en tegengehouden.
Het is nu 11:30 in de ochtend. Normaal zou het niet lang duren om een ​​artikel te schrijven, maar mijn zoon heeft me minstens tien keer onderbroken en ik moest twee keer stoppen om mezelf te verzamelen. Hij heeft mijn laptop dichtgedaan terwijl ik vier keer aan het typen was, servetten opgeraapt en de stukjes op de keukenvloer achtergelaten en twee keer in onze slaapkamer gesloten. Terwijl de chaos om me heen zich uitbreidt, heeft een andere redacteur me gemaild met de vraag of ik twee keer per week kan beginnen met schrijven. Ik zal ja zeggen, maar niet voordat ik naar mijn zoon kijk. Ik leg mijn laptop neer en ik zit op de grond met hem, blokken stapelend die hij maar al te graag omver gooit. Ik zal later op de e-mail antwoorden, maar voor nu zal hij mijn focus zijn.
Ik kan alles hebben, zelfs als het betekent dat ik ook alles zal voelen.