Voor de eerste keer moeder worden: perspectief van onafhankelijke vrouwen
Ik werd een eerste keer moeder toen ik 27 jaar oud was. Ik had eerder een miskraam en een cystechirurgie in de ovaria. Ik was opgetogen toen ik ontdekte dat we opnieuw verwachtten, maar tegelijkertijd bang vanwege mijn eerdere ervaringen. Maar we hadden veel geluk en om het lange verhaal kort te maken, verwelkomden we een lieve jongen op 08.02.2018. Ik wist dat het hebben van een baby mijn leven zou veranderen. Ik was een onafhankelijke jonge vrouw, woonde alleen in de stad, zorgde voor mijn eigen behoeften en voelde dat ik voldoende en efficiënt genoeg was om voor mezelf en mijn leven te zorgen. Ik was klaar om verantwoordelijkheden aan te nemen en mijn baby te baren deed dat. Wat ik niet wist, was dat de verantwoordelijkheid die ik zo klaar had om aan te nemen niets was. Het was niet alleen een verantwoordelijkheid, het was een opoffering. Dat is hoe ik me voelde. Het was een taak van 24 × 7. De nachten waren lang en eindeloos. Ik was moe, ik voelde me gekooid met de verantwoordelijkheid van een ander mensenleven en niet alleen van mij. Soms had ik zin om weg te rennen en zat ik gewoon in de badkamer. Ik behandelde het niet goed. Ik keek naar foto's van mijn vrienden op FB en andere sociale media, waar ze foto's van hun baby's bleven plaatsen. Ze zagen er gelukkig uit, ze leken van de fase te genieten en ik vroeg me af wat ze zo maakte? Hier stond ik op het punt emotioneel, fysiek en mentaal te breken. En hier maakten ze het er zo gemakkelijk uit zien. Heeft hun moeder hen enige training gegeven, of was het aangeboren? Misschien zijn sommige mensen geboren met speciale talenten, zoveel dingen waren spiraalvormig in mijn gedachten.
Maar na twee weken waren mijn C-Section steken aan het genezen en paste ik me aan aan mijn nieuwe rol. Ik besefte dat ik alleen maar de steun van familie en vrienden nodig had, die ik heel veel geluk had en vooral een liefhebbende echtgenoot. Dat heeft de truc gedaan. Maar ik denk dat het moeilijkste deel dat ik voelde was dat het leven niet meer alleen van mij was. Ik moest mijn alles delen - mijn lichaam, mijn tijd, mijn slaap met iemand anders. Ik moest het beheren en aanpassen. En ik was er gewoon niet klaar voor om mijn onafhankelijkheid van mij af te nemen. Maar toen werd ik verliefd op mijn kleintje en het was het gemakkelijkste wat ik ooit deed, het meest verheugend. Het maakte me onbaatzuchtig en ik gaf mijn hele hart weg met zijn ene glimlach, mijn leven is de zijne geworden en hij is mijn leven geworden.
PS - Ik wil die nieuwe moeders vertellen, worstelen met deze nieuwe fase van het leven, geef niet op, ik weet dat het niet gemakkelijk is. Het gaat voorbij en je zult niet eens weten hoe de tijd verstrijkt en wanneer je moet rondrennen voor schoolopnames. Onthoud altijd: "de nachten zijn lang maar de dagen zijn kort".
Disclaimer: de meningen, meningen en standpunten (inclusief inhoud in welke vorm dan ook) die in dit bericht worden uitgedrukt, zijn die van de auteur alleen. De juistheid, volledigheid en geldigheid van verklaringen in dit artikel zijn niet gegarandeerd. Wij aanvaarden geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten, weglatingen of voorstellingen. De verantwoordelijkheid voor intellectuele eigendomsrechten van deze inhoud berust bij de auteur en eventuele aansprakelijkheid met betrekking tot inbreuk op intellectuele-eigendomsrechten blijft bij hem / haar.