Wanneer de bevalling gewoon niet gebeurt
Voordat ik u vertel hoe ik aan het bevallen was, wil ik u voor de goede orde zeggen: het doet er niet toe. De geboorte is het minst belangrijke deel van het leven van uw baby. Wat belangrijk is, is een gezond kind en een gezonde moeder.
Ja ja ja.
En toch, na drie gezonde kinderen en drie heel verschillende geboorte-ervaringen, kan ik het niet helpen dat ik een beetje opgelicht ben. Ik heb iets gemist dat ik altijd al had willen ervaren, en nu krijg ik nooit de kans.
Hoe ben ik begonnen met werken? Ik was medisch geïnduceerd. Elke keer.
Mijn lichaam lijkt niet te weten hoe het spontaan een kind moet afleveren. Mijn zoon werd geboren na 42 weken, na twee dagen gels en druppels en volledige medische interventie. Hij zou niet naar buiten komen en mijn lichaam hielp niet. Het klemde zich dicht en hield hem stevig vast, waarbij alle soorten medicatie nodig waren om mijn baarmoeder te dwingen te samentrekken en hem te bevrijden.
Ik was teleurgesteld. Ik had maanden - nee, jaren - gefantaseerd over dat 'schat, het is tijd!' moment, toen ik mijn partner midden in de nacht wakker wilde maken om hem te vertellen dat we naar het ziekenhuis moesten gaan. Op 38 weken, 39, 40, 41, geloofde ik nog steeds dat het zou gebeuren. Maar na 42 weken was mijn dokter bezorgd en hij boekte me voor een kennismaking.
Maar nog steeds. Ik had een prachtige zoon
en ik wist dat ik een tweede kans zou krijgen. Toen ik 18 maanden later zwanger was van mijn dochter, wist ik zeker dat ze haar aankomst op de 'natuurlijke' manier zou maken.
"Ik kan het voelen", zou ik het tegen mijn vrienden zeggen. "Ik weet dat ze eraan komt." Ik pakte mijn tas en bereidde me voor om elk moment naar het ziekenhuis te moeten gaan.
38 weken
39
40
41
De dokter heeft me geboekt voor een nieuwe introductie. Sommige gel op mijn baarmoederhals, wat (nogal pijnlijk) breken van het water, en ongeveer 12 uur later werd ze geboren.
Mijn dochter was gezond en mooi, en dat was het belangrijkste. Maar ik betreurde nog steeds het feit dat ik geen spontane arbeid had meegemaakt, dat ik niet was begonnen met weeën, ze sterker en sneller voelde worden en dat ik wist dat mijn lichaam zich voorbereidde om mijn kind de wereld in te sturen. Erger nog, ik voelde me een beetje defect. Andere vrouwen leken te bevallen. Mijn lichaam wist gewoon niet hoe het moest. Zonder medische tussenkomst leek het alsof ik voor altijd zwanger was gebleven.
Zes jaar later was ik weer zwanger. Mijn derde kind. Ik weet toch zeker hoe ik het nu moet doen? Ik wilde geen nieuwe inductie. Ik was vastbesloten om te wachten en de natuur zijn gang te laten gaan.
Maar met 41 weken maakte mijn dokter zich zorgen over mijn gezondheid, zozeer zelfs dat hij me voor een c-sectie boekte. Er waren complicaties en ik had uiteindelijk zes bloedeenheden nodig en drie dagen in de acute zorg. Allemaal omdat mijn lichaam - zoals ik het zag - mij faalde.
Nu zijn er geen baby's meer voor mij in petto. Ik heb drie geweldige, gezonde kinderen en mijn gezin is compleet. Maar ik kan het niet helpen dat ik het gevoel heb dat ik iets bijzonders heb gemist, iets dat ik wilde ervaren. Ik weet dat het niet belangrijk is in het geheel der dingen, maar het was belangrijk voor mij en het zal altijd een spijt zijn, zij het dat ik niet onder controle had.
Er is een tendens geweest die laat is om het belang van geboorte-ervaringen te verminderen, om het oordeel tegen te gaan van vrouwen die medisch zijn in 'natuurlijke' geboorten. Dit is iets goeds; hoe minder het oordeel van vrouwen, hoe beter. Maar ik denk dat het belangrijk is om te erkennen dat minder-dan-ideale geboorten nog steeds een gevoel van verlies kunnen geven, zelfs als de uitkomst positief is.
Ik wou dat ik spontaan ben gaan werken, en ik ben jaloers op vrouwen die dat wel hebben. Dat neemt niet weg dat ik me gek voel om mijn kinderen te hebben. Ik zou willen dat ze zelf de wereld waren binnengekomen.