This Is The Reason Why I'm Teaching My Daughter About Body Image

Inhoud:

"Ik heb medelijden, " zei mijn dochter. "Mama! Ik heb lef. 'Ik glimlachte over mijn schouder - ik was bezig met afwassen - en schreeuwde terug, ' lieverd. Jij bent mooi! Zo mooi. "Ze lachte, wees naar zichzelf en vroeg" I pit-ty? "Terwijl ik haar op de grond aankeek, lachend en lachend en zo verdomd zelfverzekerd, vroeg ik me af wat ik aan het doen was. Wat deed ik met mijn handen bedekt met zeep en mijn ogen afgewend in de gootsteen? Ik deed het water uit, droogde mijn handpalmen op mijn broek, haalde haar op en zei: "Amelia, je bent mooi! Absoluut prachtig! "Ik ging verder, " jouw glimlach. Je krulhaar. Je schattige kleine tenen. Je buik, "Ik kietelde haar. "Alles aan jou is mooi."

Ze lachte en lachte en lachte.

Als moeder hoop ik dat ze zich voor altijd "pit-ty" en mooi en mooi zal voelen. Ik kan het niet helpen, maar dromen dat haar vertrouwen altijd zal stijgen. Daarom ga ik met mijn dochter praten over haar lichaam en haar lichaamsbeeld, omdat ik de weg voor me weet. Ik weet wat er gaat komen en ik wil dat ze gewapend is met de kennis om ertegen te vechten.

Toen ik de leeftijd van mijn dochter was, was ik ook zorgeloos. Het kon me niet schelen wat anderen dachten. Ik danste wild en zong luid. Ik droeg slecht passende sokken en zijwaartse paardenstaarten. En ik hield me nooit bezig met die verdomde schaal. Het was gewoon iets waar ik op moest stappen bij de dokter, gewoon een ander ding dat tussen mij in stond, een sticker en een rode lolly.

Mijn fysieke onzekerheden smaken bijna elke gelukkige herinnering die ik heb: mijn afstuderen, mijn twee-en-half jaar verloving, mijn trouwdag.

Maar ergens tussen de lagere school en de middelbare school veranderde dat allemaal. Ergens tussen mijn 11e verjaardag en mijn 12 jaar veranderde dat allemaal, nadat ik Barbie-poppen had opgegeven maar voordat ik mijn eerste trainingsbeha kocht, zag alles er anders uit.

Het duurde niet lang, ik was zelfbewust, zelfkritisch en ik was mijn lichaam gaan haten. Ik haatte alles bij mezelf. Ik begon op mijn 13e te grote shirts en baggy jeans te dragen. Ik begon met anorexia en boulimia toen ik 14 of 15 was en ik besteedde talloze uren aan lezen over eten en "diëten" en de verschillende manieren om gewicht te verliezen. Ik leerde zeggen dat ik geen honger had, zelfs niet toen ik was. Ik begon alleen te eten.

Tegen de tijd dat ik begon met het tellen van calorieën, was ik al knokig in de knie in wat artsen later EDNOS zouden noemen (een eetstoornis, niet anders gespecificeerd) en de nog te noemen-of-gedefinieerde lichaamsdysmorfe aandoening. Dit ging jaren door, niet de ziekte zelf, maar de verstoorde gedachten en mijn verwrongen zelfbeeld. Het bleef bij mij via de middelbare school en universiteit. Het droeg me vanaf mijn twintigste tot mijn dertigste, en mijn fysieke onzekerheden hebben bijna elke gelukkige herinnering die ik heb, mijn afstuderen, mijn tweeënhalf jaar durende verloving, mijn trouwdag. Ze hebben mijn zwangerschap zelfs al vroeg aangetast.

Maar toen was er tijdens mijn zwangerschap iets veranderd. Tegen de tijd dat ik mijn vierde maand trof, was ik blij met mijn lichaam. Ik wist dat elk pond dat ik verdiende mijn babymeisje groter en sterker zou maken en me groter en sterker zou maken. Voor het eerst in mijn leven liet ik los: van maatschappelijk opgelegde verwachtingen en van de stem in mijn hoofd. Ik at toen ik wilde, ik werkte uit als ik kon, en ik stopte om een ​​dutje te doen wanneer ik maar wilde. Ik heb mezelf verwend. Ik luisterde naar mezelf. En ik hield van mezelf en mijn lichaam, en ik had daar een zwangerschap voor.

Ik wil dat ze zo snel mogelijk weet dat anders zijn niet alleen maar een goede zaak is, het is geweldig. Ik wil dat ze weet dat onze verschillen ons geweldig, speciaal, uniek en gedenkwaardig maken. Ik wil dat ze weet dat onze verschillen ons definiëren, niet wie of wat we dragen.

Dus waarom breng ik de aandacht van mijn dochter naar haar lichaam, vooral als het nog niet in haar gedachten zit? Waarom zou ik haar vertellen over zaken als Photoshop, publieke perceptie of (meer nauwkeurig) publieke misvatting? Waarom zou ik met mijn dochter over haar lichaamsbeeld praten?

Omdat spiegels liegen. De media leugens. Onze eigen gedachten liegen. Op een dag zal ze haar waarde in vraag stellen vanwege de manier waarop haar lichaam eruit ziet of er niet uitziet. Ze zal fouten bij zichzelf vinden: haar armen zullen te dun zijn of haar benen zullen te dik zijn. Misschien is haar borst te plat of haar borstbeeld te groot. Ze zal zichzelf vergelijken met iemand anders, denken "als alleen" over een aantal dingen. Ze zal zichzelf gaan vertellen wat meisjes en vrouwen zichzelf al jaren en jaren vertellen: dat ze niet genoeg is. En ik wil dat ze zo snel mogelijk weet dat anders zijn niet alleen maar een goede zaak is, het is iets geweldigs. Ik wil dat ze weet dat onze verschillen ons geweldig, speciaal, uniek en gedenkwaardig maken. Ik wil dat ze weet dat onze verschillen ons definiëren, niet wie of wat we dragen. Ik wil dat ze onthoudt dat onze vormen ons mooi maken, nooit onze maten. Ik wil dat ze weet dat wie ze is, veel meer weet dan wat ze is.

Ik zal laten zien dat haar benen dat kunnen, in plaats van haar te leren wat ze niet kunnen. Ik zal haar laten zien dat haar lichaam sterk is, een schip waar ze trots op moet zijn. Ik zal haar leren dat ze alleen beperkt wordt door haar eigen geest.

Ik wil dat mijn dochter weet dat wat er ook gebeurt, ik altijd haar moeder zal blijven. Ik zal altijd hier zijn om te luisteren, om te helpen, om een ​​schouder te geven als ze er gewoon een nodig heeft. Ik wil dat ze weet dat ze naar mij toe kan komen, ongeacht hoe laat het is, of het nu om een ​​dag of een jaar gaat, want ik zal luisteren, en ik zal helpen, en ik zal toch van haar houden.

Ik zal niet praten over diëten of perfectie, en ik zal ervoor zorgen dat woorden als "vet" of "lelijk" of "gewichtsverlies" niet wortel schieten in ons huis. In plaats daarvan zal ik me concentreren op een heel leven, hele voedingsmiddelen kopen, gezonde maaltijden koken. Ik zal laten zien dat haar benen dat kunnen, in plaats van haar te leren wat ze niet kunnen. Ik zal haar laten zien dat haar lichaam sterk is, een schip waar ze trots op moet zijn. Ik zal haar leren dat ze alleen beperkt wordt door haar eigen geest.

En terwijl we bakken en lachen en eten en rennen, zal ik haar leren hoe haar lichaam werkt - en ik bedoel alles, van haar hoofd helemaal tot aan haar borsten en vagina. Ik zal haar leren wat het betekent om gezond te zijn en, nog belangrijker, gelukkig. Ik neem haar mee op lange wandelingen, beklim de bomen in het park, doe pull-ups op de speelplaats en laat haar zien hoe mooi sterke en onafhankelijke vrouwen kunnen zijn. (Dit betekent ook dat ik de woonkamer waarschijnlijk zaterdag zelf opnieuw inricht, alleen om te laten zien dat haar vrouwen dingen ook kunnen verplaatsen.)

Ik weet dat het imago van het lichaam een ​​moeilijk gesprek is om met iemand op elke leeftijd te hebben, maar dat betekent niet dat ik er niet voor terugdeinzen om het te hebben. Ik wil met mijn dochter praten over het lichaamsbeeld, omdat ik wil dat zij de waarheid kent: zij heeft de leiding. Ik wil dat ze zich bevoegd en in controle en trots op haar lichaam voelt. Ik wil niet dat ze alleen wordt gelaten om 'er zelf achter te komen'. Dus we zullen het samen uitzoeken. We zullen een team zijn. En wat er ook gebeurt, mijn meisje zal weten dat ze niet alleen is.