Een kind aan SIDS verliezen
Een nieuwe studie toont aan dat baby's die bij hun ouders slapen? bed heeft vijf keer meer kans om plotseling te sterven dan degenen die in een wieg slapen.
Bijna vijf maanden geleden, op de middag van 30 december, vond mijn zus haar drie maanden oude baby, Theo, met haar gezicht naar beneden in zijn bed. Hij ademde niet en zijn huid was koud en wit.
Theo was de laatste baby op aarde die je zou verwachten te sterven. In tegenstelling tot zijn oudere broer - die bij de geboorte zuurstof was onthouden en die (althans in onze angstige ogen) als een spookachtige geest voor een groot deel van zijn kleutertijd keek - werd Theo gemakkelijk geboren en ging hij op die manier verder. Hij had een olijfkleurige huid en glimmende bruine ogen. Hij was een klassiek derde kind: robuust, opgewekt, tevreden in het zog van zijn broers en zussen. Mijn zus noemde hem haar 'therapie-baby' omdat hij haar zo blij maakte.
Toen ze Theo bewusteloos vond, schreeuwde ze zo hard dat buren van overal op straat aan kwamen rennen. Mijn zwager probeerde wanhopig om hem te doen herleven, maar kon dat niet. Tegen de tijd dat de ambulance arriveerde en erin slaagde om Theo's hart te herstarten, waren zijn hersenen dood. Hij werd naar het Great Ormond Street Hospital gebracht en op een levensondersteunende machine gezet, terwijl de artsen tests uitvoerden op zijn hersenstam, voor het geval dat. Maar de volgende dag, oudejaarsavond, schakelden ze de machine uit en legden ze hem in de armen van mijn zus om te sterven.
Voordat ik kinderen kreeg, raakte ik woedend door het idee dat er iets unieks vreselijks was aan de dood van een kind. Het zijn tenslotte maar kleine mensen. Logischerwijs zou het moeilijker moeten zijn om iemand te verliezen die volgroeid is - iemand die je al decennia kent, met wie je een aangrijpende geschiedenis deelt van avonturen, geheimen en moppen. Een baby is altijd, tot op zekere hoogte, een mysterie - een geliefde vreemdeling in het huis.
Maar natuurlijk is dit precies wat het zo'n lijdensweg maakt. Wanneer een kind sterft, rouw je niet alleen over hen, maar alle ervaringen die je nooit zult hebben met hen. In plaats van het verleden te verliezen, verlies je de toekomst.
En dan - altijd - is er de schuld. Theo was die dag ongeveer 20 minuten alleen in zijn bedje, terwijl mijn zus wat klusjes deed en haar man probeerde een deel van het speelgoed te verzamelen dat hun twee oudere kinderen hadden gekregen voor Kerstmis. Mijn zus geeft zichzelf de schuld van Theo's dood omdat ze hem op zijn zij legde, in plaats van op zijn rug zoals de officiële richtlijnen suggereren. Mijn zwager geeft zichzelf de schuld omdat hij haar vroeg Theo niet te wekken totdat hij naar de winkel op de hoek was gelopen om wat batterijen te kopen.
Voor iedereen is het duidelijk dat ze gewoon verschrikkelijk ongelukkig waren. Maar ouderlijke schuld is genadeloos. Toen ik eens probeerde mijn zus ervan te overtuigen dat de dood van Theo niet haar fout was, mondde ze me het zwijgen uit: "Ik ben zijn moeder. Het was mijn taak om voor hem te zorgen. Maar terwijl hij op zijn eentje boven was, stervend, was ik beneden de was aan het doen. Ik zal het mezelf nooit vergeven. '
Ouders zijn geneigd zichzelf de schuld te geven na een wiegendood omdat het zo moeilijk te begrijpen is. Wetenschappers weten nog steeds niet waarom sommige baby's plotseling sterven, hoewel er verschillende theorieën zijn over genetische tekortkomingen in het immuunsysteem of de hersenen.
Omgevingsfactoren spelen duidelijk een rol. Het aantal wiegendoden in Groot-Brittannië is drastisch gedaald, van 1.416 in 1990 tot 287 in 2010. Dit komt deels doordat het sociaal onaanvaardbaar is geworden om binnen te roken, vooral rond baby's; en deels omdat NHS-gezondheidsbezoekers hun ouders beter advies hebben gegeven over hoe ze de risico's kunnen verminderen.
Maar natuurlijk doet geen enkele ouder alles met de letter. Je zou gek worden als je dat deed. Een nieuwe studie, vorige week gepubliceerd in het British Medical Journal, toont aan dat baby's die in het bed van hun ouders slapen vijf keer meer kans hebben om plotseling te sterven dan degenen die in een wieg slapen. Dit is informatie die alle nieuwe ouders moeten worden gegeven; maar het zal niet noodzakelijkerwijs hun gedrag veranderen.
Veel ouders vinden dat "samen slapen" de enige manier is om de eerste paar maanden van gebroken nachten en roofzuchtig eten te overleven. Sommigen nemen liever dat risico (dat nog steeds klein is) dan de voordelen te verliezen.
Zelfs die moeders, zoals ik, die niet kiezen om samen te slapen, zullen vaak bezwijken voor het zwijgzame plezier van het wegknuffelen tijdens de borstvoeding. Qua wiegendood is dit de meest risicovolle situatie van allemaal.
En hoe zit het met alle andere dagelijkse gokspelen die we nemen? Telkens als ik mijn peuter op de stoep laat plonsen terwijl ik de baby uit de auto haal, verwacht ik half dat ik terugkom en hem vind. Het is onmogelijk om een ouder te zijn zonder risico's te nemen, daarom is de dood van een kind - elk kind - ons zo beangstigend.
Ik was met Theo in Great Ormond Street toen hij stierf. Ik hield hem vast en kuste zijn zachte, koude hoofd. Ik huilde toen - en nog steeds - niet alleen omdat hij mijn neef was en ik van hem hield. Ik huil om mijn zuster en zwager; voor de lege ruimte die zich heeft geopend in onze familie; voor de pijn die nooit zal verdwijnen; voor onze val van onschuld.
DE TELEGRAAF