Ik stopte mezelf voor een week neer te zetten voor mijn kinderen
Ik doe mijn best om een ​​positief rolmodel voor mijn kinderen te zijn. Ik wil niet dat ze leren zichzelf van mij te berispen, dus ik ben voorzichtig met de manier waarop ik voor ze praat. Ik wil dat ze weten dat ze zichzelf moeten liefhebben en aardig voor zichzelf moeten zijn, evenals voor anderen. Het adagium dat je tegen jezelf moet praten zoals je tegen een vriend zou praten, is waardevol advies. Zelfliefde is belangrijk, en ik denk dat we allemaal willen dat onze kinderen het leren.
Eigenliefde is een eenvoudig concept, maar het wordt complex naarmate we ouder worden, en vooral na het krijgen van kinderen. Je lichaam verandert zo veel tijdens de zwangerschap en past zich na elke bevalling aan in een nieuwe versie van "normaal" (het is niet meer mogelijk je pre-baby lichaam terug te krijgen, ongeacht wat tijdschriften ons vertellen). Marketing van elk type is ontworpen om ons het gevoel te geven dat we willen - in ons lichaam, in onze huizen, op de manier waarop we ons leven leiden.
Het is natuurlijk een gemakkelijke les om les te geven, omdat we onze kinderen graag doden. We denken dat ze geweldig zijn en waardevol en waardevol zijn en niet te beschrijven. Als het echter om onze acties gaat, is dat waar het een beetje lastig wordt. We kunnen hen vertellen om zelfliefde te oefenen en 24/7 woorden van vriendelijkheid over hen te brengen, maar als ze ons onszelf schamen, hoeveel zijn onze woorden dan echt waard?
Ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien en overdreven kritisch over zichzelf zijn. Ik zou het vreselijk vinden als ze in de spiegel zouden kijken en niet van de persoon zouden houden die ze zien. Natuurlijk zullen ze fouten maken, maar ik wil dat ze weten dat hun fouten ze niet definiëren. Ik wil dat ze aardig voor zichzelf zijn ondanks hun tekortkomingen. Te weten dat ze een werk in uitvoering zijn en zichzelf genade geven wanneer ze het het meest nodig hebben.
Het experiment
Ik besloot mezelf op de proef te stellen en mijn acties te volgen. Gedurende een week heb ik een pact gesloten om niets negatiefs over mezelf te zeggen voor mijn kinderen of mijn partner. Ik wilde hen een voorbeeld laten zien van radicale eigenliefde, en hoe het eruit ziet om tegen jezelf te praten zoals je met een vriend zou praten: met vriendelijkheid, empathie en steun.
Ik dacht dat het voor mij een gemakkelijke uitdaging zou zijn om eerlijk te zijn. Ik dacht dat ik goed was in het positief zijn van het lichaam voor mijn kinderen en mezelf verslappen wanneer ik het nodig had. Ik stond op het punt om erachter te komen dat mijn weg naar zelfliefde een stuk rocker was dan ik dacht.
1. Lichaamsbeeld is belangrijk voor iedereen
Ik verwachtte dat het gemakkelijk zou zijn om het hele lichaam positief te blijven gedurende de hele week dat ik niet negatief had gepraat, en dat was redelijk waar. [Ik sloot lang geleden een overeenkomst dat ik nooit negatief over mijn lichaam zou praten voor mijn kinderen.] Ik weet hoe belangrijk het is om een ​​goede relatie met mijn lichaam te modelleren als ik wil dat ze een gezond lichaam ontwikkelen afbeelding naarmate ze ouder worden. Zelfs terwijl ik nog steeds bezig ben met het nieuwe normale van mijn lichaam na mijn derde kind, houd dan alles in wat mijn lichaam voor mij heeft gedaan: het is drie keer bevallen, heeft me meer mijlen gedragen dan ik kan tellen, het is voedde elk van mijn baby's. Het stelt me ​​in staat te dansen en rennen en yoga te doen. Mijn lichaam geeft me zoveel vrijheid simpelweg door gezond en sterk te zijn. Ik ben er fabelachtig in geboeid door en de mogelijkheden ervan, dus heb ik gedurende de hele week notitie genomen om positief te praten over alle goede dingen.
Toen ik voor mijn kinderen werkte, hadden we het erover hoe sterk onze lichamen zijn. Toen we ons nestelden, vertelde ik hen hoe ieder van hen in mijn buik leefde. Toen we voedsel klaarmaakten, maakte ik het een punt om te praten over hoe we ons lichaam goed voedsel geven om gezond te blijven. Maar toch, na al mijn positiviteit voor mijn lichaam, maakte mijn zoon een opmerking over hoe hij "dik" werd van het eten van een enkele traktatie. Hij begreep de betekenis van het woord kennelijk niet, maar hij begreep wel de correlatie tussen ongezond voedsel en een ongezonde kijk op zichzelf. Omdat ik nooit het woord 'vet' voor hen gebruikte, was ik nieuwsgierig naar waar hij het hoorde. Toen merkte ik dat mijn man degene was die geobsedeerd was over zijn lichaam. Hij was degene die praatte over vet worden, ook al is het de meest belachelijke gedachte die ik ooit heb gehoord. Hij is niet je doorsnee man. Hij loopt marathons en werkt regelmatig en eet rauwe boerenkool salades. (En geniet ervan.) Hij is in betere vorm dan ik ooit zal zijn (of zelfs de wens heb om te zijn).
Ik weet zeker dat hij niet veel nadenkt over zijn eigenaardige opmerkingen over zijn niet-bestaande liefdeshendels, maar het is duidelijk dat onze zoon dat doet. We denken misschien dat positiviteit van het lichaam alleen van belang is voor moeders en dochters, maar het is voor iedereen van belang. Ik zei tegen mijn man dat het tijd was om de negativiteit van het lichaam met zichzelf te stoppen en hij stemde toe. Nu praat hij over het belang van het eten van gezond voedsel voor onze kinderen, maar zijn gewicht maakt geen deel meer uit van het gesprek. Het gaat over energie en gezondheid. Als we willen dat onze kinderen opgroeien met een gezond lichaamsbeeld, moet iedereen erbij zijn.
2. Fouten zijn niet gelijk aan domheid
Hoewel ik dacht dat quaps over lichaamsbeelden het grootste deel van mijn negatieve zelfpraat zouden uitmaken, was dat niet noodzakelijk waar. Ik besefte al snel dat mijn neiging om tegen mezelf te praten veel frequenter was als ik fouten maakte. Toen ik regelmatig havermout in de magnetron probeerde te maken en het overal explodeerde, raakte ik zelf een idioot. Hetzelfde gebeurde toen ik per ongeluk vergat mijn deel van de wekelijkse snack mee te brengen voor de les van mijn zoon.
Meteen, zonder er zelfs maar aan te denken, ging ik mezelf 'stom' noemen en mezelf verwijten. Ik betrapte mezelf het grootste deel van de tijd, maar het was een open deur om te zien hoe vaak ik geneigd was om tegen mezelf te praten voor eerlijke fouten. Ik dacht dat ik goed was in het geven van genade toen ik het nodig had, maar ik had het duidelijk mis.
Ik besefte dat ik een serieuze bijscholing nodig had om met mezelf te praten als ik fouten maak. Mijn zoon herinnerde me eraan dat 'ongelukken iedereen overkomen' terwijl ik de havermout opruimde en hij zag dat ik boos op mezelf was. Ik zei hem dat hij gelijk had, ongelukken gebeuren met iedereen, en het is goed. Fouten zijn geen reden tot schaamte. Nu probeer ik de negatieve gedachten over mezelf te stoppen voordat ze beginnen. Als ik mijn zoon boos zie als hij probeert (en faalt) om iets alleen te doen, herinner ik hem er kalm aan dat het goed is om boos te zijn, maar er is niets mis met hem. Ongelukken gebeuren, fouten gebeuren, en je moet gewoon leren en verder gaan.
3. Laat The Small Stuff Go gaan
Op een dag tijdens mijn experiment ging ik naar Target. Het is duidelijk dat ik met goede bedoelingen naar binnen ging en besloot om alleen dingen te kopen die ik echt nodig had. Toen kwam ik naar buiten met een kar vol met dingen die in de hitte van het moment hard nodig leken. Het is de zwarte magie van Target. We weten allemaal dat het waar is. Een van mijn aankopen was een willekeurige thermische top die ik had gekocht omdat "veel van mijn shirts vorige week gekotst waren" (wat de meeste weken waar is) en op de een of andere manier maakte ik een nieuwe top nodig.
Toen ik thuiskwam en het probeerde, was ik er natuurlijk niet verliefd op. Ik had de tags afgehaald, dus er was geen weg terug nu. Ik had te veel uitgegeven aan een slecht passende, niet-essentiële top. Ik bleef eraan trekken en mijn man vragen of het er slecht uitzag. Ik zei hoezeer ik het betreurde om het te kopen en hoe ik zonder chaperonne in Target moest worden toegestaan ​​(wat waarschijnlijk nog steeds waar is, TBH). Hoewel ik niet negatief over mezelf sprak, nam ik een onbeduidende slechte keuze en sleepte het de hele nacht rond. Ik had een slechte beslissing genomen en ik moest er voorbij gaan in plaats van erover te obsederen. Het was bedtijd en mijn zoon had me nodig om met hem te knuffelen en plotseling kon ik zien hoe gek het was om een ​​deal te maken over mijn top. Het deed me beseffen dat ik moest stoppen om kleine dingen te laten beheersen zoals ik voor mezelf voelde.
4. Gedachten zijn zo belangrijk als woorden
De hele week heb ik redelijk goed mijn belofte gestand gedaan om niet negatief over mezelf te praten. Dit experiment opende echter mijn ogen voor hoe vaak ik negatieve gedachten over mezelf heb, zelfs als ik ze niet hardop uitspreek. Ik heb geleerd dat de negatieve dingen die ik intern tegen mezelf heb, een diepgaand effect hebben, niet alleen op mijn gemoedstoestand, maar ook op de stemming in mijn hele huishouden. Als ik tegen mezelf zeg dat ik "stom" ben of boos word op mezelf omdat ik een slechte keuze heb gemaakt, verandert mijn hele gedrag. Ik ben sneller boos op mijn kinderen en mijn man. Ik verzrijf de hele atmosfeer met mijn negatieve gedachten. Mijn kinderen horen misschien niet de woorden die ik tegen mezelf zeg, maar ze kunnen ze zeker voelen.
Ik besefte dat het niet genoeg is dat ik gewoon geen negatieve dingen hardop zeg, maar dat ik ook een bewuste poging doe om de negatieve gedachten die ik over mezelf heb tot rust te brengen. Als ik me boos voel nadat ik iets verkeerds heb gedaan, of het nu een slechte opvoeding is of een puinhoop tijdens het avondeten, denk ik na over wat ik in deze situatie tegen mijn kinderen zou zeggen. Zou ik ze vertellen dat ze stom zijn? Natuurlijk niet! De woorden zeg ik hardop kan er meer toe doen, maar gedachten zijn nog steeds van belang. Als ik echt een goed voorbeeld voor mijn kinderen wil zijn, moet ik werken aan de meningen die ik over mezelf houd van binnen en van buiten.
Was ik het voorbeeld dat ik wilde gebruiken?
Tegen het einde van de week had ik veel over mezelf geleerd. Ik was beter in staat om de dingen te identificeren die mijn negatieve zelfbespreking teweegbrachten. Hoewel het moeilijk was om te voorkomen dat negatieve gedachten volledig plaatsvonden, was ik me er veel meer bewust van toen ik mezelf voor schut zette. Ik was in staat om de vicieuze cirkel van negatieve zelfbespreking en gevoelens sneller dan voorheen te stoppen.
Maar belangrijker was dat ik erachter kwam dat eigenliefde geen bestemming was om aan te komen. Het is een constante reis. Als ik wil dat mijn kinderen van zichzelf houden en vriendelijk voor zichzelf zijn, moet ik er elke dag aan werken. Ik zal mezelf nooit helemaal ontdoen van negatieve gevoelens, maar ik kan ze laten zien hoe ze die negatieve gevoelens kunnen overwinnen wanneer ze zich voordoen.