Ik ben Raising My Kid With My Partner, We're Not Married, & We're Just Fine
We kennen het nummer allemaal: Eerst komt liefde, dan komt het huwelijk, dan komt er een baby in een kinderwagen. En hoewel je waarschijnlijk die specifieke melodie niet hebt gezongen sinds je op de lagere school zat, is die vooraf bepaalde reeks levenskeuzes waarschijnlijk bij jou blijven hangen. We hebben niet alleen een duidelijke reeks mijlpalen die we verwachten te bereiken, maar er is een precies patroon dat we moeten volgen om het te bereiken. Dus toen ik vrienden en familie liet weten dat ik een aantal liedteksten herschikte en de baby zou komen vóór het huwelijk - als er al een huwelijk zou komen - trok de wenkbrauwen omhoog en tuitten de lippen.
Mij ​​werd gevraagd of de vader van mijn kind "een eerlijke vrouw van mij zou maken", een vraag die ik nog steeds niet volledig begrijp. (Hij zou er een ring op kunnen zetten, maar ik zal nog steeds liegen als hij me vraagt ​​wie het laatste stukje chocolade-ijs heeft gegeten.) Ik werd aangemoedigd om 'mezelf te beschermen', omdat mensen dachten dat het makkelijker zou zijn voor mijn partner om mezelf en ons kind te verlaten omdat hij niet wettelijk aan mij gehecht was of aan de persoon die we hadden gecreëerd. Ik werd "dapper" en "sterk" genoemd, omdat de mensen veronderstelden dat ik voor het grootste deel alleen voor ons kind zou zorgen. Terwijl de voortdurende bezorgdheid rondzwaaide en de oordelen om mij heen stilstonden, glimlachte ik, omdat de waarheid is: een echtgenoot maakt geen goede vader of partner.
In plaats van alleen te zijn en in de steek gelaten, was mijn partner er voor elke doktersafspraak en elke echo-planning. Onze relatie was gezond en zwangerschap voegde er alleen aan toe. Van de alledaagse controles tot de monumentale monitoring van de foetus, hij hield mijn hand vast en veegde mijn haar achter mijn oor, zoende me zachtjes, geruststellend dat mijn geest en mijn lichaam de veranderingen die ik meemaakte aankonden. Aan de andere kant, ik ken andere vrienden met partners die het gevoel hadden dat de controles "saai" waren en zeiden dat hun aanwezigheid niet nodig was.
Mijn partner stond naast het bed, hield mijn been vast en trainde me meer dan drie uur lang. Het was niet mijn werk, het was onze arbeid en hij gaf me het gevoel dat ik niet het meest pijnlijke, spannende, enge en overweldigende moment van mijn leven alleen doorbracht. Hij vertelde me wat mijn lichaam aan het doen was ronduit wonderbaarlijk. Hij vertelde me dat het ongelooflijk was om onze zoon ter wereld te brengen. Daartoe ken ik echtgenoten die in de bochten hebben gestaan, omdat ze geloven dat arbeid en bevalling "walgelijk" zijn, terwijl ze opzij gaan omdat het bevruchten van een baby "een vrouwenwerk" is.
Mijn partner werd wakker om middernachtvoedingen, ook al was ik de enige die hen kon helpen. Hij wreef over mijn rug terwijl ik mijn borst voedde, mijn ogen gesloten om te voorkomen dat mijn kussen me zou treiteren. Zijn werkdag hield hem er niet van de last van onvoorstelbare uitputting te delen, en op die momenten besefte ik dat ik nooit alleen in het ouderschap zou zijn. Dus ja, we waren niet getrouwd, maar ik ken genoeg mannen die zeiden dat ze 'te moe' waren om 's nachts met de baby wakker te worden en het zien van werk als een redelijk excuus.
Mijn partner zit en speelt of leest of besteedt gewoon tijd met onze zoon. Hij is nooit te druk om hem te leren wat een "hond" of een "kat" of een "boot" is, zijn benen gekruist als hij op onze woonkamer vloer zit met onze wild-haired peuter op zijn schoot. Hij vraagt ​​om vaderzoonsdagen, zodat ik kan ontspannen of schrijven of een aanzienlijke hoeveelheid tijd kan doorbrengen in volledige stilte, kijkend naar de momenten waarop hij en zijn zoon alleen zijn. En nogmaals, ik ken echtgenoten die geen tijd nemen om echt contact te maken met hun kinderen. Ze zijn te druk of trots of bezig om met hun familie in contact te komen.
Mijn partner behandelt het huishoudelijk werk als een tweetal, tag-teamjob. Wasserij is ons probleem, niet het mijne. Gerechten zijn ons probleem, niet de mijne. Het diner is een teamprestatie, we wisselen elkaar afwisselend af om te koken of, in plaats daarvan, samen te koken. Hij gelooft dat een schoon huis en gezonde maaltijden deel uitmaken van het ouderschap en dat ouderschap nooit een eenpersoonstaak zou moeten zijn. We hebben misschien geen huwelijksakte, maar ik ken mannen die geen wasgoed aanraken of een enkel glas schoonmaken, omdat ze denken dat dat niet hun verantwoordelijkheid is.
Dus ja, mijn partner en ik hebben de tekst opnieuw gerangschikt en de kinderwagen gekocht voor de trouwjurk, maar dat betekent niet dat we geen toegewijde ouders of partners zijn. Het betekent gewoon dat we besloten hebben om ons eigen lied te schrijven.