The Day Of The Cincinnati Gorilla Accident, ik heb bijna mijn eigen kind verloren
Niet alle verhalen hebben een happy end. Niet alle tragedies hebben schurken. In alle eerlijkheid, de meesten van hen doen dat niet, zelfs niet als we dat willen. We kijken naar een verhaal als de 4-jarige jongen die in de gorilla-omsloten ruimte in de dierentuin van Cincinnati is geklommen en we willen zeggen dat dit me nooit zou overkomen . Dus kijken we naar alle manieren waarop dit voorkomen had kunnen worden. We zoeken iemand om alle schuld op te nemen. Maar het gebruik van haat als een zalf voor een dood maakt het verleden niet ongedaan en zal de onvoorziene tragedies die in de toekomst zullen gebeuren niet voorkomen.
Toen die jongen over het lage hek klom en toen 10 tot 12 voet op de weg viel, zwom mijn eigen zoon, bijna dezelfde leeftijd, langs me heen tijdens een familiezwembadfeest. Ik was daar. Ik keek naar hem. Iedereen keek naar hem. Er waren overal tantes en ooms en grootouders. Mijn man en ik waren met hem in het zwembad. Er waren neven en nichten in de buurt zwemmen. Hij was in het ondiepe gedeelte, waar hij kon aanraken. Tot hij het niet was.
Ik weet hoe het voelt om de persoon te zijn die denkt dat het niet met hen kan gebeuren. Mijn kind zou nooit zo over het hek klimmen. Mijn kind zou nooit in het zwembad naast me verdrinken. Ik ben een betere ouder dan dat. Alleen nu weet ik ook hoe het voelt om de persoon te zijn die weet dat het kan.
Ik draaide me om en gaf mijn kind een zoen terwijl hij met zijn vader ronddobberde in zijn opblaasbootje, en ik draaide me om en zag mijn oudere zoon in het water liggen. Hij zwaaide niet. Hij bewoog niet. Hij was aan het verdrinken. Ik haalde hem uit het water en hij nam een ​​minuut de tijd om al het water te hoesten. Hoe lang was het geleden? Een paar seconden? Het kon niet meer zijn dan dat, maar plotseling wist ik het niet zeker. Hoeveel seconden zou er meer nodig zijn geweest om de tragedie in te stellen, koud en onomkeerbaar? Het gebeurt net zo snel.
Het is angstaanjagend om te denken aan alle dingen die kunnen gebeuren op het moment dat je je hoede laat zakken, zelfs voor een seconde. Niemand van ons is buiten het bereik van een slecht ouderschapsmoment, hoe goed we ook zijn. Het maakt niet uit hoe hard we protesteren dat we anders zijn, beter dan die moeder in de dierentuin.
Je draait je om in de supermarkt en je hart slaat een slag over. Je pakte een zak appels en opeens staat je peuter niet meer aan jouw zijde. Ze zijn achter je aan gegaan, gewoon uit je zicht, maar een moment lang grijpt de angst voor tragedie je aan. Ze zijn weg. Je bent ze kwijt.CINCINNATI, OH - 2 JUNI: Bloemen liggen rond een bronzen standbeeld van een gorilla en haar baby buiten de tentoonstelling van de Gorilla World in Cincinnati Zoo dagen nadat een 3-jarige jongen in de gracht viel en ambtenaren gedwongen waren om Harambe, een 17- jaar-oude West-laagland silverback gorilla 2 juni 2016 in Cincinnati, Ohio. De tentoonstelling is nog steeds gesloten als officieel werk van Zoo om de veiligheidseffecten van de tentoonstelling te verbeteren. (Foto door John Sommers II / Getty Images)
"Ik zou mijn kind nooit zo uit het oog verliezen", zegt de kinderloze kijker - of af en toe de vrome moeder. We willen allemaal doen alsof we halfgoden zijn, buiten het bereik van fouten die zo tragisch zijn. Ik ook. Ik had nooit gedacht dat ik de moeder zou zijn die bedekt was met angst, met mijn ogen naar mijn zoon starend terwijl hij water hoestte. Hij was centimeters bij me vandaan. Ik weet hoe het voelt om de persoon te zijn die denkt dat het niet met hen kan gebeuren. Mijn kind zou nooit zo over het hek klimmen. Mijn kind zou nooit in het zwembad naast me verdrinken. Ik ben een betere ouder dan dat. Alleen nu weet ik ook hoe het voelt om de persoon te zijn die weet dat het kan.
We zijn allemaal beter dan de tragedie die komt om het kind van iemand anders te claimen, toch? Alleen zijn we dat niet. Deze dingen gebeuren met elke moeder. Je draait je om in de supermarkt en je hart slaat een slag over. Je pakte een zak appels en opeens staat je peuter niet meer aan jouw zijde. Ze zijn achter je aan gegaan, gewoon uit je zicht, maar een moment lang grijpt de angst voor tragedie je aan. Ze zijn weg. Je bent ze kwijt. Je gezicht wordt bleek, paniek stroomt door je aderen en je noemt hun naam een ​​beetje te luid - spring dan op het geluid van hun stem bij je hielen. De ongemakkelijke waarheid maakt zichzelf bekend: het kan iedereen overkomen.
Vraag elke moeder hun meest angstaanjagende ouderschapsmoment, en het antwoord is altijd hetzelfde: "Op een dag raakte ik ze bijna kwijt."
Het gebeurt in een oogwenk. Het ene moment staat je kind naast je en het andere moment zijn ze dat niet. Tragedie komt voor jou of dat doet het niet, maar je hoeft niet te beslissen. We trainen er zo goed mogelijk op, maar elke moeder weet in hun hart dat er niets is dat ze kunnen doen om het te stoppen. Vraag elke moeder hun meest angstaanjagende ouderschapsmoment, en het antwoord is altijd hetzelfde: "Op een dag raakte ik ze bijna kwijt." Het schuldspel spelen over wat er in de dierentuin van Cincinnati is gebeurd, is het niet waard. Niemand van ons zal winnen. Niet de dierentuin, niet de kleine jongen, niet zijn ouders. Niet Harambe.
Achteraf zijn alle dingen duidelijk die hadden kunnen voorkomen dat het verhaal van Cincinnati Zoo zich ontvouwde zoals het deed, maar dat betekent niet dat de moeder de schuldige is. Ik had het kunnen zijn. Het zou jij kunnen zijn. Tragedies worden niet voorkomen door uitzonderlijk ouderschap. Je krijgt geluk of een wrede wending van het lot. Je kind schaalt het hek naar de tuin van de buren in plaats van naar de gorilla. Ze spelen verstoppertje in plaats van te worden ontvoerd. De auto stopt precies op tijd als ze de straat op rennen. Of dat doet het niet. De realiteit dat het jou zou kunnen zijn, is angstaanjagend. Maar het is waar.