Een Battle of Wits met mijn 3-jarige pre-schooler
Mijn zoon is al een tijdje steeds koppiger en vastbeslotener om dingen op zijn manier te doen. Ik wilde zijn wegen verbeteren en zoals door velen werd gesuggereerd, kreeg ik een aantal bedtijd morele verhalenboeken voor hem. Gisteren was onze eerste dag en ik koos ervoor om het verhaal van een hebzuchtige vos voor te lezen. Het verhaal gaat als volgt.
Er waren eens twee herders die in de oerwouden zouden gaan om hun koe en schapen te laten grazen. Ze bewaarden hun lunchboxen in de holte van een boom en gingen weg. Op een dag zag een hongerige vos hen de maaltijden houden en wachtte tot de herder zou vertrekken. Zodra ze vertrokken, sprong hij in de holte van de boom en at weg al het voedsel dat daar werd gehouden. Nu was hij zo vol en opgeblazen dat hij geen centimeter kon bewegen. Hij kwam vast te zitten in de holte en kon niet naar buiten komen. Het was tijd voor de herders om terug te komen. Toen ze zagen dat de vos hun lunchbox had opgegeten, raapten ze stokken op en sloegen hem in elkaar. De vos was zwaar gewond en kon ook niet bewegen.
Moraal van het verhaal: wees nooit hebzuchtig.
Nu was het de beurt aan mijn zoon om het verder toe te lichten. Mijn zoon riep meteen uit:
Zoon: De herders zijn hele slechte jongens.
Me (totaal geschokt): Maar waarom?
Zoon: Omdat ze de arme vos met stokken slaan. Zie dat hij er zo gek en verdrietig uitziet.
Me (In diepe gedachten): Hmmm. En hoe zit het met de vos?
Zoon: De vos is een goede jongen! Arme ziel. Hij raakte zo zwaar gewond.
Me (totaal geschokt): Maar waarom?
Zoon: Omdat hij de maaltijden afmaakte als een goede jongen. Dat ook allemaal.
Ik: Maar hij at de maaltijden van anderen. We zouden andermans tiffin niet mogen eten.
Zoon: Maar je zegt me om dingen met iedereen te delen. Moet zijn moeder hem hetzelfde hebben verteld?
Me: FacePalm !! Bij verlies van woorden en ten einde raad.
Ik heb hem uitgelegd dat we de spullen van anderen niet zonder hun toestemming moeten nemen en slechts een deel van onze maaltijden mogen delen. Maar ik heb een les voor je hele leven geleerd. Ouders hebben misschien niet altijd gelijk. Onze ouders reageerden op schelden en slaan om morele waarden in ons op te nemen. Maar vandaag besef ik dat het gewoon angst is bij kinderen. Morele waarden moeten niet worden gepredikt, maar moeten worden aangenomen als een manier van leven. Praten en bespreken met uw kinderen met een open geest geeft ons zeker een beter begrip van hun perceptie en helpt ons ook in het leven vooruit te komen.
Disclaimer: de meningen, meningen en standpunten (inclusief inhoud in welke vorm dan ook) die in dit bericht worden uitgedrukt, zijn die van de auteur alleen. De juistheid, volledigheid en geldigheid van verklaringen in dit artikel zijn niet gegarandeerd. Wij aanvaarden geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten, weglatingen of voorstellingen. De verantwoordelijkheid voor intellectuele eigendomsrechten van deze inhoud berust bij de auteur en eventuele aansprakelijkheid met betrekking tot inbreuk op intellectuele-eigendomsrechten blijft bij hem / haar.