'Finding Dory' pakt deze cruciale kwestie op een prachtige manier aan
Pixar-liefhebbers, verheug je! De langverwachte Finding Dory is eindelijk in de bioscoop en voor alle families die Finding Nemo leuk vinden, zal deze animatiefilm zeker een must-watch zijn. Niet alleen heeft het alle geweldige elementen die een publiek zou verwachten van een Finding Nemo- vervolg - Ellen Degeneres, Pixar en de terugkeer van een paar visachtige favorieten - maar er is nog een goede reden om dit weekend je kinderen naar Finding Dory te brengen . Met een hoofdpersoon die zich bezighoudt met kortetermijngeheugenverlies, een bijziende haai en een octopus die een tentakel mist, pakt Finding Dory op een prachtige manier de acceptatie van de gehandicapte gemeenschap aan.
Allereerst laat Pixar in Finding Dory zien hoe Dory - een vis met kortetermijngeheugenverlies - elke dag omgaat met haar handicap. Voor een vis is ze verrassend menselijk en ziet ze veel zelftwijfel over haar capaciteiten. Ze blijft echter trouw aan haar optimistische "Gewoon blijven zwemmen!" motto, en naarmate de film vordert, leert ze langzaam zichzelf te vertrouwen.
In zekere zin leverde Pixar alweer een nieuwe versie van deze karakterboog in Finding Nemo, waarin de hoofdpersoon een handicap had van zichzelf in de vorm van ongelijke vinnen. Maar Finding Dory duikt dieper en hoezeer de film ook gaat over Dory die haar relatie met zichzelf manoeuvreert, het gaat zelfs nog meer over hoe de wereld omgaat met haar.
Neem bijvoorbeeld de scène waarin Nemo's vader tegen Dory zegt: "Ga daar maar even wachten en vergeet. Het is waar je het beste in bent." Zijn gefrustreerde reactie dwingt Nemo om zijn vader uit te leggen waar hij verkeerd liep, en zei: "Je gaf haar het gevoel dat ze het niet kon doen." Het is een les die wordt afgeleverd in een enkele, vloeiende lijn, maar die toch kristalhelder overkomt.
En dat is iets dat Finding Dory prachtig doet. Het levert moraal subtieler op dan de meeste kinderfilms, maar het komt wel over de grens: vaak is de manier waarop de wereld omgaat met mensen met een beperking beperkter dan de beperkingen zelf. Zoals filmcriticus Tasha Robinson schrijft voor The Verge:
De film is buitengewoon slim en zorgvuldig, zowel over persoonlijk omgaan met beperkingen als over het omgaan met andere mensen. Dory's vergeetachtigheid maakt Marlin duidelijk geïrriteerd en frustreert, maar de film portretteert dat nooit als het probleem van Dory; het is aan hem om tolerantie en vriendelijkheid te leren, met Nemo (nu gespeeld door Hayden Rolence) als zijn geweten.
Ondanks de sterke lessen die door de film worden getrokken, neemt de handicap van Dory nooit het roer over en wordt het ook niet als een standaard voor alle handicaps behandeld. In plaats daarvan heeft Dory's geheugenverlies gewoon een karaktereigenschap - net zoals de octopus zeven tentakels heeft, heeft Nemo ongelijke vinnen en heeft de haai een wazig zicht. Dory's geheugenverlies is iets waarmee ze op haar hele reis moet kampen, maar het is niet de reis zelf.
Hoewel veel films Dory's handicap de overkoepelende focus van de film zouden hebben gemaakt, laat Finding Dory het kortetermijngeheugenverlies van Dory niet in het verhaal van het verhaal. Door handicaps eenvoudige karaktereigenschappen te maken in plaats van dramatische plotpunten, geven Pixar en Disney kinderen een veel eerlijker en empathischer beeld van handicaps - en de film is er zoveel sterker voor.