7 Tekenen dat uw baby officieel is veranderd in een peuter
We hebben een bordboek bij ons thuis dat ik gekocht heb voor de eerste kerst van ons kleintje genaamd "Als ik je klein kon houden." In het begin kostte het me eigenlijk meer dan de normale vijfenveertig seconden die nodig zijn om door een bord te komen want ik bleef maar schrikken van dat verdomde ding. Zoals je wel kunt raden, is het vrolijk geschreven van bewaker tot kind, en uiting gegeven aan bezorgdheid over hun aanstaande groei en ontwikkeling. De illustraties zijn in het gunstigste geval eenvoudig, bestaande uit kleurrijke cartoonachtige schetsen die zo eigenzinnig zijn dat het moeilijk is om je helemaal verdrietig te voelen over het thema van het boek. Maar toch vond ik een manier.
Sinds die aankoop heeft mijn zoon sindsdien onder andere gekropen, gelopen en gesproken. Hij is nu meer een persoon dan een baby. Hoewel ik niet kan zeggen dat ik veel mis heb over zijn vroegere dagen (ik zou zeker zijn weemoedig voor zijn tijd in een inbakeren als hij nu niet zo'n goede knuffelbeer was, gelukkig voor mij), ik heb het gevoel dat hij meer veranderd is in de laatste paar maanden dan alle andere maanden samen. Had ik maar iemand gewaarschuwd dat kinderen snel volwassen worden!
JK, iedereen waarschuwde me. Hoewel ik er nogal ontkennend over ben ("Kunnen we hem nog steeds een baby noemen terwijl hij letterlijk over het trottoir rent, wijzend en schreeuwend naar honden?"), Is het vrij duidelijk geworden dat de kleindochter in feite een peuter is. Zo kun je ook weten of jouw jouw bent:
Ze zijn ... Ya Know ... Toddling.
Het is zo voor de hand liggend, maar soms is het nog steeds moeilijk om toe te geven. Zelfs toen onze baby voorzichtig begon te lopen, stuiterde van de bank naar de poef naar de salontafel, mijn man en ik waren nieuwsgierig naar elkaar kijken en slokten, 'betekent dit dat hij een peuter is?' Ondanks mijn verzet, moesten we allebei toegeven dat ja, ja dat deed het.
De kop van dit artikel maakte je emotioneel voordat je er zelfs op klikte
Oh man, jongens. Ik begin dat ding te doen waar ik verlangend naar de uitrusting van mijn zoon kijk. En het is niet omdat ik klaar ben voor een tweede kind, het is omdat ik verbijsterd ben door het feit dat mijn eerste kind technisch geen baby meer is. Het geeft me alle gevoel, en er is niets dat ik kan doen om het te stoppen.
Ze spreken een taal die alleen jij en je partner kunnen begrijpen
Ik was altijd verbaasd over mijn vrienden die in staat waren om het schattige gebrabbel dat hun kinderen tegen me spraken te vertalen. Nu merk ik dat ik hetzelfde doe. Deze week zegt onze kleine vent het woord 'ballon' zonder zelfs maar zijn mond te openen. Ik zal je even een foto geven. Ja, het is schattig. En nee, ik verwacht niet dat iemand buiten onze familie er net zo'n grote kick van krijgt als wij allemaal doen.
Je moet echte schoenen kopen
Biecht: Mijn zoon droeg die kleine canvas babyschoentjes veel langer dan ik denk dat hij moest. Ik ben een eerste keer moeder, dus ik wist niet dat ze niet gemaakt zijn voor echt wandelen. Ik ontdekte gaten in twee paar deze week en kocht hem eindelijk een paar echte, met klittenband en zo. * snuiven *
Je verandert meer luiers terwijl hij wegrent van je dan met hem op de veranderende tafel
Probeer als ik zou kunnen, mijn kleine heeft geen interesse in het leggen van nog steeds voor luier veranderingen. Hij is al maanden aan het draaien, draaien, opstaan ​​en proberen van de tafel af te springen. Afhankelijk van zijn (goed, en de mijne) humeur, vergeet ik soms hem neer te leggen en hem gewoon in een schone luier te krijgen terwijl hij rondwandelt in welke kamer we ook zijn. Het is niet ideaal, maar het is een meltdown.
Je moet beginnen met het vergrendelen van alle deuren in het huis
Hij zal ze open duwen en vakkundig langs de babyhekjes manoeuvreren als een kleine Houdini.
Je vindt voortdurend Rookwolken en Cheerios in je zakken
Hoe overleven ze de wasmachine? Ernstig?