5 mythen van de slaapschool zijn gepasseerd
Er zijn maar weinig dingen die een groep moeders polariseren, zoals de twee kleine woorden 'slaapschool'.
Toen mijn eerste dochter zes maanden oud was, begon ze 's nachts elk uur te ontwaken. De hele nacht, elke nacht.
"Ze heeft reflux", zeiden we tegen onszelf. Dat deed ze niet. "Ze moet verkouden zijn, " dachten we daarna. Toen: "Ze is tandjes."
Toen ze nog steeds wakker bleef, probeerden we de kamer zwart te maken, muziek te spelen, haar de pop te geven en de pop weg te halen. En het ging maandenlang door.
Toen ik zo moe was dat ik de hele dag huilde en zelfs begon te hallucineren van uitputting, begon ik na te denken over slaapschool.
De reacties van mijn moedervrienden varieerden van 'slaapschool redde mijn leven' tot 'het is kindermishandeling' om 'het kan autisme veroorzaken', met weinig daar tussenin.
Een moeder smeekte me om niet naar de slaapschool te gaan. Ze zei dat Violet een ander kind zou terug komen.
Ze had gelijk, want mijn dochter werd een ander kind. Ze werd een kind dat sliep. En omdat ze goed sliep, voedde ze beter, ze speelde beter en begon weer te lachen.
Mijn enige spijt dat ik naar slaapschool ging, was dat ik het niet eerder deed. Uit ervaring heb ik vorige week mijn vier maanden oude dochter, Ivy, naar de slaapschool gebracht, zodat ze kon leren slapen voordat alles bergafwaarts ging zoals met Violet.
Maar de mythes over slaapschool blijven toch bestaan. Ik ben twee keer geslapen en ben blij dat ik ze kan pakken.
Mythe 1: Slaapschool is egoïstisch
"Kun je het niet nog een paar maanden uitsteken omwille van je baby?" was het advies van een verpleegkundige in de kinder- en moederzorg. Haar nogal onaangename boodschap was dat als ik echt van mijn baby hield, ik het slopende slaaptekort gewoon zou verdragen.
Alle mensen die suggereerden dat ik geen hulp moest krijgen, hadden twee dingen gemeen: 1) ze hadden zelf nooit zo'n extreme of langdurige slaapgebrek ervaren, en 2) ze boden niet aan om naar mijn plaats in het midden van de nacht om te helpen.
De bizarre redenering hier is dat 'zij die het het hardst doet de betere moeder is'. Deze houding ontmoedigt moeders actief om hulp te krijgen, zelfs wanneer ze het zo wanhopig en duidelijk nodig hebben.
Het is belachelijk om te denken dat we de behoeften van een baby kunnen scheiden van het welzijn van de moeder. We zijn zo met elkaar verbonden dat we door voor onszelf te zorgen - door eerst onze eigen zuurstofmaskers te passen - ook onze baby's helpen.
Mythe 2: Je baby is gewoon niet klaar om te slapen voor langere blokken van tijd
Baby's moeten bijna alles leren, van zuigen tot lopen en praten. Slaap is niet anders.
In staat zijn om te gaan slapen en zichzelf te settelen is een vaardigheid die moet worden geleerd, net als elke andere. Sommige baby's beheersen het met weinig ondersteuning, terwijl andere baby's meer hulp nodig hebben.
Er zijn veel oudere kinderen en sommige volwassenen die deze vaardigheid niet op eigen kracht hebben kunnen beheersen, maar we verwachten wel dat baby's dit doen.
Een kans bieden voor uw baby om de vaardigheid van slapen te leren, is een geschenk voor het hele leven.
Mythe 3: Ze laten je baby maar huilen
Dit is een van de meest voorkomende mythen: dat baby's gewoon in een cel worden afgesloten en harteloos worden achtergelaten om zichzelf in slaap te wiegen, waardoor allerlei soorten psychische schade wordt veroorzaakt.
Ja, baby's huilen op de slaapschool, maar het is niet wreed of nalatig. Vaak huilen ze omdat ze te moe of gefrustreerd zijn. Baby's worden zorgvuldig en liefdevol gevolgd door het personeel en de moeders, zodat ze de mogelijkheid krijgen zelf te kalmeren, maar ze mogen niet echt van streek raken.
Een van de meest krachtige dingen die ik op de slaapschool heb geleerd, was om het verschil tussen schreeuwen te vertellen. En er is een wereld van verschil tussen verwaarlozing en mijn baby de kans geven om iets voor zichzelf uit te werken.
Zoals een psycholoog me de eerste keer heeft gewezen, is er meer kans op schade in lange perioden van slapeloosheid dan een kleine vloek van huilen in een verzorgende omgeving.
Mythe 4: Ze nemen je baby van je af en je hebt geen controle over wat er gebeurt
Slaapschool is een partnerschap tussen de baby, de ouders, gespecialiseerde verpleegkundigen, artsen en psychologen. Het personeel ondersteunde en ontwikkelde mij, net als mijn dochters, om nieuwe benaderingen te leren die slaap bevorderen.
Ze wezen zeker op dingen die ik aan het doen was, die contraproductief waren, maar niet één keer voelde ik me alsof er niet naar mij werd geluisterd of dat ik niet de ultieme zeggenschap had over wat er met mijn baby gebeurde.
En als je echt niet leuk vindt wat er aan de hand is, kun je gewoon op elk gewenst moment vertrekken.
Mythe 5: Je hebt gefaald
Wat voor soort moeder ben ik als ik zoveel hulp nodig heb? Met mijn eerste dochter was slaapschool een symbool van hoe ik als moeder niet wist. Hoe vervelend moet ik zijn als ik niet eens mijn eigen baby kan krijgen om in slaap te vallen?
Met mijn tweede dochter was mijn denken compleet anders: er is geen prijs om het op de moeilijke manier te doen.
Kasey Edwards is een schrijver en bestsellerauteur. Zie meer op www.kaseyedwards.com.